.jpg?auto=webp)
ATHENS VERMONT
Μόλις 340 άτομα ζουν στο μικρό αυτο χωριουδάκι.
Έγινε γνωστό στο τηλεοπτικό κοινό όταν η εκπομπή Extreme Makeover: Home Edition κατασκεύασε ένα νέο σπίτι στην οικογένεια Vitale. Το επεισόδιο προβλήθηκε τον Δεκέμβριο του 2007 από το ABC.
Πρώιμα καταστήματα
Μετά τον εμφύλιο πόλεμο
Μετανάστευση προς τα δυτικά
Παιδικές αναμνήσεις—1895
Η ιστορία ενός μικρού κόκκινου Σχολείου
Ποίηση
Παλιοί δρόμοι και τρύπες στο κελάρι
Σπίτια κατοίκων της Αθήνας
Πρώιμη ιστορία
Αμέσως στις 4 Μαρτίου 1781, σε υπακοή στο καταστατικό, οργανώθηκε η Αθήνα. Ο William Beal εξελέγη πρώτος υπάλληλος της πόλης, ο Daniel Fuller, ο Jabez Hurd και ο Calvin Oak, εκλεκτοί, ο Abel Mattoon, εκπρόσωπος. Ο Calvin Oak εξελέγη επίσης ο πρώτος ειρηνοδίκης και αστυφύλακας.
Από τότε και μετά, η πόλη μεγάλωσε αλματωδώς. Η γη καθαρίστηκε, χτίστηκαν σπίτια, χαράχτηκαν δρόμοι και λειτουργούσαν μύλοι. Θαυμαστές αλλαγές επετεύχθησαν από αυτούς τους στιβαρούς πρωτοπόρους και το 1791, δώδεκα χρόνια μετά την πρώτη εγκατάσταση, η Αθήνα αριθμούσε 450 άτομα.
Σε κάθε μέλος ναυλωτή δόθηκαν περίπου πενήντα στρέμματα γης, ως μερίδιό του, για να χτίσει το σπίτι και το αγρόκτημά του. Ένα γράφημα από δέρμα προβάτου που δείχνει τη θέση των αρχαιότερων επιχορηγήσεων φυλάσσεται στο γραφείο του Δημοτικού Υπαλλήλου. Πολλές από αυτές τις επιχορηγήσεις ήταν σε αυτό που ονομάζονταν γήπεδα, ανώμαλα, πετρώδη και λοφώδη, ενώ σε τέτοιες περιπτώσεις γίνονταν περιθώρια για να εξισωθούν μεταξύ τους. …
Η πρόνοια για τη μόρφωση των παιδιών τους και την πνευματική τους ευημερία γινόταν όσο το δυνατόν νωρίτερα από τους έποικους. Ο αιδεσιμότατος Τζόζεφ Μπούλεν, ένας άνθρωπος με πολύ μάθηση, κλήθηκε το 1785 από το Γουέστμινστερ του Βερμόντ, να γίνει ο πρώτος δάσκαλος και υπουργός. Το σχολείο διδάσκονταν για χρόνια σε ξύλινες καλύβες, το κήρυγμα γινόταν επίσης σε σπίτια και ξύλινες καλύβες. Το 1804, αφού υπηρέτησε την πόλη σχεδόν είκοσι χρόνια, ο κ. Bullen κλήθηκε ως ιεραπόστολος στους Ινδιάνους Chickasaw στο Τενεσί και πέθανε εκεί μερικά χρόνια αργότερα.
Οι θρησκευτικές ονομασίες ήταν Βαπτιστές, Χριστιανοί, Εκκλησιαστικοί, Μεθοδιστές και Οικουμενιστές. Η τοπική Επισκοπική Εταιρεία Μεθοδιστών ιδρύθηκε το 1801, και παρόλο που η εκκλησία αποτελούνταν από πολλές ονομασίες και ονομαζόταν Εκκλησία της Ένωσης, η Διάσκεψη των Μεθοδιστών φαίνεται ότι προμήθευσε τους περισσότερους ποιμένες.
Από τα πρώτα χρόνια έγιναν προσπάθειες να αποκτηθούν βιογραφικά σκίτσα των πρωτοπόρων οικογενειών, αλλά χωρίς μεγάλη επιτυχία. Η Miss Abby M. Hemenway γράφει:¹
«Συλλέγοντας τα στοιχεία σχετικά με την ατομική ιστορία των πρώτων εποίκων στην πόλη της Αθήνας, ο συγγραφέας έγραψε σε όλες τις οικογένειες των οποίων η κατοικία μπορούσε να βρεθεί και περίμενε μέχρι πολύ αργά ελπίζοντας ότι η οικογένεια Porter, Shafter, Tinkham, Οι οικογένειες Davis, Balch, Alexander, Wells, Oakes, Holden και Perham θα παρείχαν σκίτσα της πρώιμης ιστορίας τους στο Βερμόντ, ωστόσο σχεδόν καμία απάντηση δεν έχει δοθεί, πολύ λίγοι έχουν λάβει υπόψη το αίτημα.
Ωστόσο, έλαβε την ακόλουθη αφήγηση από την κυρία Betsey Robbins, μητέρα του Hon. F. C. Robbins of Ludlow, Vt. και κόρη του Ezekial Perham, ξαδέλφου του Jonathan Perham, ενός από τους πρώτους ιδιοκτήτες της πόλης.
by Betsey Perham Robbins¹
Τον Μάρτιο του 1795, ο πατέρας μου, ο οποίος τότε διέμενε στη Μασαχουσέτη του Τάουνσεντ, ξεκίνησε με τη σύζυγό του και τα τέσσερα παιδιά του για τη νέα τότε πολιτεία του Βερμόντ. Ήρθαμε με μια ομάδα βοδιών, αποτελούμενη από ένα ζυγό βόδια και δύο ζυγά βόδια, μια αγελάδα και ένα έλκηθρο, πάνω στο οποίο ήταν φορτωμένο τα οικιακά έπιπλα που ήταν απαραίτητα για άμεση χρήση. που αποτελείται από μια συρταριέρα, ένα γραφείο, κρεβάτια και κλινοσκεπάσματα, μαζί με μαγειρικά σκεύη που κρίθηκαν απολύτως απαραίτητα για εκείνες τις πρωτόγονες μέρες στο Βερμόντ. Ο πατέρας μου οδήγησε την ομάδα των βοδιών και ο μεγαλύτερος αδερφός μου, ο Άσα Πέρχαμ, καβάλησε τη γριά φοράδα, και η μητέρα μου, εγώ και οι δύο μικρότερες αδερφές μου ανέβαιναν στο έλκηθρο βοδιού, σε ένα κάθισμα που ήταν προετοιμασμένο για αυτόν τον σκοπό. Ξεκινήσαμε από το Τάουνσεντ της Μασαχουσέτης, και ταξιδέψαμε μόνο μέχρι το Ρίντζ την πρώτη μέρα, και μείναμε εκεί με έναν φίλο όλη τη νύχτα. Ο πατέρας μου ζούσε εκεί όταν γεννήθηκα το 1789. Την επόμενη μέρα χιόνιζε και οδηγήσαμε μόνο στο κέντρο της πόλης Jaffrey, όπου σταματήσαμε και μείναμε με τον δικαστή Πάρκερ, ο οποίος παντρεύτηκε μια αδερφή της μητέρας μου , και ο οποίος ήταν πατέρας του δικαστή Joel Parker, πρώην Ανώτατου Δικαστηρίου του New Hampshire.
Την επόμενη μέρα ο αέρας ήταν ήπιος και ευχάριστος για μια μέρα του Μαρτίου, οδηγήσαμε μέσω του Keene προς το Westmoreland, όπου και πάλι διανυκτερεύσαμε κοντά σε ένα πορθμείο που διασχίζει τον ποταμό Κονέκτικατ γνωστό ως Robbin's Ferry.
Το επόμενο πρωί, διασχίσαμε τον ποταμό Κονέκτικατ με ένα φεριμπότ, προς την πλευρά του Βερμόντ, και μετά βρεθήκαμε στην πόλη Putney.
Από το Putney φτάσαμε μέσω της Westminster West Parish. Ο δρόμος που οδηγούσε από το Γουέστμινστερ στο νότιο τμήμα της Αθήνας εκείνη την εποχή, έσβηνε στο βόρειο άκρο του αγροκτήματος που ανήκε στο παρελθόν στον Ζάντοκ Χίτσκοκ και εκείνη την ώρα περνούσε από τις εγκαταστάσεις ενός κ. Κόλτον, ο οποίος ζούσε στην πρώτη σπίτι νότια της φάρμας όπου έζησε ο Ντέιβιντ Χίτσκοκ το 1830, από εκεί τρέχοντας δυτικά στην κορυφή του βουνού ανατολικά του Athens Hollow, βγαίνοντας εκεί όπου ζούσε τότε ο Sylvanus Matoon και όπου έζησε μετά ο George Skinner. Σε αυτόν τον δρόμο, ανώμαλο κι αν ήταν, φτάσαμε σιγά σιγά με την ομάδα των βοδιών και τα οικιακά μας είδη —Πενάτες— και φτάσαμε στην πόλη της Αθήνας περίπου στις 20 Μαρτίου 1795.
Ο αυτοκινητόδρομος που ερχόταν στην Αθήνα από το Γουέστμινστερ, όπως αναφέρθηκε παραπάνω, περνούσε πάνω από το λόφο όπου έμενε τότε ο Daniel Fuller, Esq., από εκεί όπου έμενε τότε ο William Beals, το ίδιο μέρος που στη συνέχεια ανήκε στον Ταγματάρχη Timothy Whitney, από εκεί διασχίζοντας το ρυάκι νότια από όπου ζει τώρα ο Amos Ball, απέναντι από το αγρόκτημα που ανήκει τώρα στη Merrill Powers, επάνω στο λόφο όπου ζούσε παλαιότερα ο Nelson Oaks, από εκεί δυτικά μέχρι το ρυάκι (που τρέχει από το Shafter Pond) μέχρι εκεί που ζούσε κάποτε ο Nathaniel Oaks, όπου βρισκόταν εκείνη την εποχή , ένα μεγάλο ημιτελές μονώροφο κτίριο που χρησιμοποιήθηκε τότε για τη διεξαγωγή των συναντήσεων της πόλης.
Ο Ντέιβιντ Έβελεθ είχε τότε τη φάρμα που τώρα ανήκει στη Merrill Powers. Κατά μήκος του παραπάνω περιγραφόμενου δρόμου η ομάδα των βοδιών μας κινήθηκε αργά και φτάνοντας στην Αθήνα ο πατέρας μου αγόρασε τη φάρμα του κυρίου Έβελεθ και τερμάτισε το ταξίδι μας στο Βερμόντ στο αγρόκτημα όπου ζούσε η Merrill Powers το 1875.
Τα ονόματα μερικών από τους πρώτους αποίκους στην πόλη της Αθήνας, ήταν Jonathan Perham, ο οποίος ζούσε στο αγρόκτημα Nathaniel Powers κοντά στην ανατολική γραμμή του αγροκτήματος που ανήκε πρόσφατα στον Oscar L. Perham, αλλά κατείχε ολόκληρη τη φάρμα Ivory Mack στο Αθήνα. Ο Ephraim Holden είχε τότε τη φάρμα που τώρα καταλαμβάνεται από τον Edward Ball. Ο James Shafter είχε τότε το αγρόκτημα γνωστό ως Shafter place, αλλά πιο πρόσφατα ανήκε στον Amos Davis. Ο Samuel Balch εκείνη την πρώιμη περίοδο ζούσε εκεί που ζει τώρα ο Austin Hitchcock. Ο Σίλας Πάουερς έζησε στη συνέχεια στο αγρόκτημα πιο πρόσφατα γνωστό ως ο τόπος των Άμπνερ Πάουερς, αλλά αρχικά ανήκε στον Σίλας Τσάπμαν, τον παππού του Χον. Clark H. Chapman. Ο Ντέιβιντ Ρόμπινς ήταν τότε ο ένοικος του μύλου που βρισκόταν κοντά στο σημείο που ζει τώρα ο Ντάστιν Μπαλ, ο Στίβεν Φάρινγκτον ζούσε τότε στο αγρόκτημα από τότε που ανήκε στον Νέλσον Όουκ. Ο πατέρας του Ethalston Bayley καταλάμβανε τη φάρμα που τώρα ανήκει στον γιο του Ethalston. Ο Λέοναρντ Πέρχαμ, γιος του Τζόναθαν Πέρχαμ, ήταν ιδιοκτήτης της φάρμας που τώρα καταλαμβάνεται από τον Λάιμαν Αλεξάντερ.
Αυτοί οι άποικοι, μαζί με άλλους, αποτελούσαν την πόλη της Αθήνας το 1795. Ο Jonathan Perham, ο James Shafter και ο Seth Oak φαίνεται ότι ήταν οι πιο εξέχοντες άνδρες και η τοποθεσία τους στην πόλη φαίνεται ότι είχε ως αποτέλεσμα τη μόνιμη εγκατάσταση και οργάνωση των δήμος.
Κάθε οικογένεια σε αυτή την πρώιμη περίοδο, ήταν πρακτικά αυτάρκης και ανεξάρτητη. Οι άντρες παρήγαγαν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής στα δικά τους αγροκτήματα, βοηθώντας ο ένας τον άλλο «αλλάζοντας έργα», αλλά σπάνια προσλαμβάνοντας.
Λίγα βοοειδή, πρόβατα, κότες, σφενδάμου ζάχαρη, σπιτικό σιτάρι, καλαμπόκι και βρώμη, με καύσιμα από την παρτίδα τους, όλα αυτά εξασφάλιζαν τα προς το ζην, πενιχρά, πράγματι, αλλά γενικά αρκετά. Στην πραγματικότητα, υπήρχε συχνά ένα πλεόνασμα για να στείλουν στη Βοστώνη μια φορά το χρόνο περίπου, για να ανταλλάξουν μαλλί, λινάρι, βαμβάκι, ζάχαρη, αλάτι και εμπορεύματα που δεν είχαν.
Οι γυναίκες και τα κορίτσια εκείνης της εποχής ήταν ειδικές στο λανάρισμα του μαλλιού, στο σχοινί του άξονα, στο νήμα και στην ύφανση του νήματος σε ύφασμα. Ο ., ο κλωστής και ο αργαλειός δεν έμειναν ποτέ σε αδράνεια. Κατασκευάζονταν ενδύματα για την οικογενειακή γκαρνταρόμπα, πουκάμισα, σεντόνια, μαντήλια και πολλά άλλα είδη, καθώς και πλεκτά ρούχα.
Προς Βοστώνη 1810
Τουλάχιστον μία φορά το χρόνο, κάποιοι από τους αγρότες έκαναν το μακρύ, κουραστικό ταξίδι στη Βοστώνη με προϊόντα που μάζευαν από γειτονικές φάρμες καθώς και από τις δικές τους, για να ανταλλάξουν τις προμήθειες που χρειάζονταν. Δύο ή τρεις παίκτες θα πήγαιναν μαζί, οδηγώντας ο καθένας ένα βαγόνι με δύο άλογα σχεδιασμένο να μεταφέρει έναν τόνο, έτοιμο να βοηθήσει ο ένας τον άλλον σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης. Μερικές φορές οδηγούσαν ένα κοπάδι βοοειδών μπροστά. Οι προετοιμασίες για αυτά τα ταξίδια κράτησαν από τέσσερις έως έξι ημέρες. Τα γουρούνια έπρεπε να σφαγιαστούν, τα κοτόπουλα και οι γαλοπούλες να ντυθούν, να επισκευαστούν και να λαδωθούν τα λουριά και τα άλογα να τεθούν σε κατάσταση. Οι γυναίκες πετούσαν στο δρόμο μαγειρεύοντας πίτες, λουκουμάδες και προμήθειες για φαγητό.
Μια αφήγηση ενός τέτοιου ταξιδιού από την Αθήνα στη Βοστώνη, που έγινε από τον Nathaniel Powers γύρω στο 1810, αναφέρεται από τον γιο του, Nathaniel Whitcomb Powers.² Ο κ. Πάουερς θυμάται, «Ο δικαστής Wm. Ο R. Shafter και ο πατέρας μου συνήθιζαν να πηγαίνουν μαζί σε αυτές τις αποστολές στη Βοστώνη. Σταματούσαν σε ταβέρνες και έτρωγαν τα φαγητά τους στην αίθουσα του μπαρ με μια κούπα ζεστό μηλίτη για να πιουν. Ο δικαστής ήταν καλή παρέα και «διασκέδαζαν χονδρικά». Ο δικαστής του είπε μια ιστορία για το πώς ταξίδεψε κάποτε στη Βοστώνη παρέα με έναν συνεργάτη από το Chesterfield, N. H., όπου ζούσε η γυναίκα του όταν ήταν κορίτσι. Αυτός ο άντρας επέμενε να σταματά σε ένα πανδοχείο και να αγοράζει δύο ζεστά γεύματα την ημέρα, με πικρή σφεντόνα, μια υπερβολή που σπάνια επιδιδόταν τότε. Αλλά ο Shafter έπρεπε να κάνει το ίδιο φοβούμενος ότι ο άντρας θα πήγαινε σπίτι και θα έλεγε: "Ο William R. Shafter, σύζυγος της Polly Lovell, ζούσε με κρύο και έπινε μαύρο λουράκι από ένα χοντρό μπουκάλι." «Δεν το άντεχα αυτό, αλλά», είπε, «μου κόστισε 5,00 $ επειδή ήμουν παρέα με αυτόν τον υψηλά ζωντανό άνθρωπο».
Μια άλλη φορά, όταν ο δικαστής επέστρεφε στο σπίτι από τη Βοστώνη, διέσχισε το Κονέκτικατ στον πάγο στο Bellows Falls, σκεφτόμενος έτσι να γλιτώσει τα νιππεντόνια που θα κόστιζε με το πλοίο. Όμως η ομάδα του έσπασε τον πάγο, χαλώντας τη ζάχαρη, το αλάτι και άλλα αγαθά, με απώλεια επτά δολαρίων.
¹Abby M. Hemenway, Vermont Historical Gazetteer (Burlington, 1891), Vol. V, σσ. 361–363.
²From Sketches of the Powers Family , 1872.
Περίπου το 1820, η παλιά Middletown όπου βρίσκεται η Εκκλησία των Τούβλων, ήταν το κέντρο ενός ακμάζοντος δήμου με πληθυσμό πεντακόσιων επτά, το υψηλότερο. Εκτός από την εκκλησία και πολλές κατοικίες, αυτό το μικρό κέντρο περιλάμβανε ένα σχολικό σπίτι, ένα κατάστημα, ένα ταχυδρομείο και ένα σιδηρουργείο. Σε μικρή απόσταση προς τα δυτικά στον παλιό δρόμο της κομητείας ήταν μια ευρύχωρη ταβέρνα που διευθύνει ο Τζέιμς Σάφτερ. Παίρνοντας το δρόμο προς τα νοτιοανατολικά, γνωστός ως Mill Hill, στους πρόποδες, περίπου μισό μίλι από την εκκλησία, βρίσκονται οι τοποθεσίες του πρώτου πριονιστηρίου και του αλευρόμυλου. Αργότερα, πιο κάτω, υπήρχε ένα πριονιστήριο μερικές ράβδους κάτω από αυτό που σήμερα είναι γνωστό ως γέφυρα του Μπάτσον. Ακόμα πιο μακριά, ήταν ένα εργοστάσιο άμαξας και το πρώτο μαγαζί με δρεπάνι. Κοντά στο πρώτο πριονιστήριο βρισκόταν ένα σιδηρουργείο και στο χωράφι ανατολικά του νέου κτηνοτρόφου βρισκόταν ένα άλλο υπό τη διεύθυνση της Merrill Powers. Αυτή η μικρή ομάδα καταστημάτων, μύλων και κατοικιών κοντά στους πρόποδες του Mill Hill ήταν τοπικά γνωστή ως The City. Από τα προαναφερθέντα δημόσια κτίρια σώζονται μόνο η παλιά πλινθόκτιστη εκκλησία και ένα μέρος της ταβέρνας. Η ταβέρνα είναι πλέον (1960) μέρος της κατοικίας McCusker.
Το «Κοινό», όπως ονομαζόταν το επικλινές χωράφι μπροστά από την Εκκλησία των Τούβλων, ήταν πολλές φορές τα περασμένα χρόνια, σκηνή μεγάλης δραστηριότητας. Ήταν το πεδίο εκπαίδευσης για τις περίφημες «Εκπαιδεύσεις Ιουνίου» της Πολιτοφυλακής, ιστορίες των οποίων έχουν μεταδοθεί από τη μια γενιά στην άλλη.
Η ζωή για τους πρωτοπόρους σε αυτήν την εποχή της σπιτικής ζωής ήταν σοβαρή, συχνά μοναχική, μερικές φορές ζοφερή, αλλά πάντα απασχολημένη. Οι ημέρες εργασίας ήταν από τον ήλιο μέχρι τη δύση του ηλίου. Τα χωράφια έπρεπε να καθαριστούν, οι τεράστιες πέτρες να συσσωρευτούν σε τοίχους. φύτευση και συγκομιδή· κούρεμα σανού με δρεπάνι. φροντίζει βοοειδή, πρόβατα και άλλα ζώα. Το χειμώνα υπήρχαν καυσόξυλα για να σηκωθούν, κούτσουρα για να τραβήξουν στο μύλο, χασάπη. Τα ταξίδια ήταν αργά, μερικές φορές με άλογα, κυρίως με βόδια.
Για τις γυναίκες, εκτός από την ανατροφή των παιδιών και τις τακτικές δουλειές του σπιτιού, υπήρχε πάντα το κλώσιμο, η ύφανση και το πλέξιμο. Έφτιαξαν το σαπούνι, χρησιμοποιώντας αλισίβα από στάχτες ξύλου. Αυτό το έριχναν πάνω από το λίπος από βοδινό λίπος και έφτιαχναν μαλακό σαπούνι, το οποίο μετατράπηκε σε ένα μεγάλο βαρέλι και κρατήθηκε κάτω από το κελάρι. Βουτούσαν τα κεριά, μια μεγάλη προσφορά κάθε φορά, μέχρι που το λάδι φαλαινών και η κηροζίνη έφεραν θαυμαστές αλλαγές. Το μαγείρεμα γινόταν σε ένα μεγάλο τζάκι με έναν τεράστιο εντοιχισμένο φούρνο δίπλα του. Τα ρούχα των καταστημάτων εκείνη την εποχή ήταν πρακτικά ανήκουστα στην Αθήνα. Τα περισσότερα από τα οικογενειακά ενδύματα τα έφτιαχνε η μητέρα, αλλά τα ρούχα της Κυριακής ήταν διαφορετικά. Μια γειτόνισσα, βολική με το ψαλίδι και τη βελόνα της, έκανε το γύρο μία φορά το χρόνο περίπου, μένοντας σε κάθε σπίτι «ένα ξόρκι», εξοπλίζοντας την οικογένεια με τα κυριακάτικα ρούχα της. Αυτό περιελάμβανε παλτά για τους άνδρες. Όσο για τα παπούτσια, τότε ήταν ασυνήθιστα. Όλοι από τους μεγαλύτερους μέχρι τους νεότερους φορούσαν μπότες. Ένας περιπλανώμενος τσαγκάρης, όπως ο μόδιστρος, γύριζε την άνοιξη και έμεινε μέχρι να υποδυθεί κάθε μέλος της οικογένειας.
Όταν έπεσε η ασθένεια, ο γιατρός βρισκόταν μίλια μακριά και σπάνια τον καλούσαν. Αντ' αυτού, καλούνταν ένας γείτονας που ήταν επιδέξιος στη νοσηλεία στο σπίτι και στη χρήση τοπικών φαρμακευτικών βοτάνων. Συχνά ερχόταν η σύζυγος του υπουργού. Σε σοβαρές περιπτώσεις ο ποιμένας καλούνταν αμέσως, πάντα έτοιμος με υλική και πνευματική βοήθεια. Καθώς η βρεφική και παιδική θνησιμότητα είναι πολύ υψηλή, το καθήκον του πολύ συχνά ήταν να παρηγορήσει τους πενθούντες γονείς. Οι πολύτεκνες οικογένειες ήταν ο κανόνας, αλλά από τα οκτώ, δέκα, δώδεκα ή δεκατέσσερα μικρά που γεννήθηκαν, πολύ συχνά μόνο το μισό ζούσε για να μεγαλώσει. Στη θέση ενός νεκροθάφτη ανέλαβαν οι γείτονες. Δανείστηκε μια σανίδα «στρώσεως», που φυλάσσονταν σε πολλές σοφίτες εκείνη την εποχή, χτίστηκε ένα απλό κουτί από πεύκο και όλα έτοιμα. Οι κηδείες γίνονταν σχεδόν πάντα στο σπίτι και είχαν μεγάλη παρουσία, συγγενείς, γείτονες και φίλοι που έφεραν μεγάλα μπουκέτα με λουλούδια κήπου την εποχή τους.
Υπήρχε όμως και διασκέδαση και ευχαρίστηση για όλους. Τα παιδιά αγκάλιασαν τις κουρέλιες κούκλες τους, ξεπέρασαν τις παγωμένες λιμνούλες με αυτοσχέδια πατίνια και γλίστρησαν σε απότομους δρόμους πάνω σε τραβέρσες. Υπήρχαν «Μέλισσες» κάθε είδους, και για τους άνδρες κυνηγούσαν, ψάρευαν και παγίδευαν. Το φθινόπωρο ήρθαν οι φλοιοί όταν οι γείτονες μαζεύτηκαν από μίλια γύρω για να ξεφλουδίσουν το καλαμπόκι που ήταν στοιβαγμένο ψηλά στο πάτωμα του αχυρώνα. Ο τυχερός νεαρός αγρότης που βρήκε ένα κόκκινο αυτί, που συχνά βγήκε απαρατήρητο από την τσέπη του, μπορούσε να φιλήσει το πιο όμορφο κορίτσι εκεί. Αργότερα, με το καλαμπόκι όλο ξεφλουδισμένο, μπορούσε να την πάει στην κουζίνα για ντόνατς και μηλίτη που σερβίρουν οι γυναίκες και μετά να τη δει σπίτι. Υπήρχαν μέλισσες για να σηκωθούν τα ξύλα του χειμώνα. «σηκώσεις» για να στήσετε το πλαίσιο του σπιτιού ή του αχυρώνα ενός γείτονα. «σχέδια» για τη μετακίνηση κτιρίων σε διαφορετικές τοποθεσίες. Μερικές φορές μέχρι και είκοσι ομάδες βοδιών χρησιμοποιήθηκαν σε αυτά τα σχέδια. Το σπίτι Sprague μεταφέρθηκε από το νεκροταφείο της κοιλάδας στη σημερινή του θέση. Το σπίτι του Μ. Τ. Έντουαρντς μεταφέρθηκε από απέναντι από το παλιό μέρος του Κόλτον κοντά στο βυρσοδεψείο στη σημερινή του θέση. Ένας αχυρώνας στο N. W. Wyman μεταφέρθηκε από τον δρόμο του νεκροταφείου και το σχολείο στην περιοχή Νο. 2 αναφέρεται ότι μεταφέρθηκε από το Middletown. Υπάρχουν πιθανώς και άλλες περιπτώσεις μετακίνησης κτιρίων. Το χειμώνα οι σχολές τραγουδιού ήταν δημοφιλείς και οι ορθογραφικές μέλισσες, που γίνονταν στο σχολείο, γεμάτες από μικρούς και μεγάλους που ήθελαν να διαγωνιστούν ή να παρακολουθήσουν. Τα καπιτονέ πάρτι ήταν τα αγαπημένα των γυναικών, των οποίων τα εύστροφα δάχτυλα και το καλλιτεχνικό γούστο αποδείχθηκαν πολλά αριστούργημα.
Οι περισσότερες διαφορές διευθετήθηκαν εξωδικαστικά, αλλά περιστασιακά σοβαρές παραβιάσεις του νόμου οδηγούνταν στο νομαρχιακό δικαστήριο στο Newfane. Οι παραβιάσεις των εκκλησιαστικών νόμων θεωρήθηκαν σοβαρά, αλλά διευθετήθηκαν από τους πρεσβύτερους της εκκλησίας, οι οποίοι μερικές φορές έδιωχναν ένα επαναστατημένο μέλος. Το Βιβλίο Olde Stewards καταγράφει την περίπτωση ενός νεαρού άνδρα που εκδιώχθηκε επειδή «έτρεχε με άλογο πάνω-κάτω μπροστά από την εκκλησία το πρωί της Κυριακής κατά τη διάρκεια της λατρείας». Μια διάσημη υπόθεση διαφορετικής φύσης έλαβε χώρα το 1830, όταν ο Nathaniel Powers, γιος του Josiah Powers του ήρωα της Επανάστασης, κατηγορήθηκε σε μήνυση που άσκησε εναντίον του η Εκκλησία της Αγγλίας.¹ Ο κύριος Powers είχε μια μεγάλη φάρμα διακοσίων στρεμμάτων στην Αθήνα, με διώροφο σπίτι, βοοειδή, πρόβατα, άλογα και χίλια δολάρια στην τράπεζα. Το ακίνητο βρισκόταν κοντά στη γραμμή Westminster, στο δρόμο του λόφου πέρα από αυτό που είναι τώρα το νέο κτηνοτροφείο. Η Εκκλησία της Αγγλίας διεκδίκησε αυτό το αγρόκτημα ως αγρόκτημα, δηλώνοντας ότι βρισκόταν στην πόλη του Γουέστμινστερ και επομένως ανήκε στην Εκκλησία. Επί δεκατρία χρόνια ο κ. Πάουερς πάλεψε σκληρά στα δικαστήρια για να αποδείξει καθαρά τον τίτλο του και ότι η γη του βρισκόταν στην Αθήνα. Κάθε χρόνο στο δικαστήριο, έκανε το μακρύ ταξίδι στο Ράτλαντ έφιππος, μάταια. Τελικά, αν και πέτυχε να αποδείξει καθαρά τον τίτλο του και ότι το αγρόκτημά του βρισκόταν στην Αθήνα, το δικαστήριο αποφάσισε εναντίον του, αφαιρώντας το αγρόκτημά του και σχεδόν ό,τι είχε στην ιδιοκτησία του και το έδωσε στην Εκκλησία. Το 1843, πήγε στο Ουισκόνσιν για να ζήσει με τον γιο του Ντέιβιντ, δικηγόρο, εφευρέτη και πολίτη με επιρροή της Παλμύρας.
¹From Sketches of the Powers Family , Nathaniel W. Powers, 1872.
Μια μείωση του πληθυσμού της Αθήνας μετά την περίοδο της μετανάστευσης που ξεκίνησε το 1779, σημειώθηκε γύρω στο 1820 όταν έφτασε το αποκορύφωμα των πεντακοσίων επτά κατοίκων. Μια τάση προς τη μετανάστευση ξεκίνησε αμέσως μετά τον πόλεμο του 1812, όταν άρχισαν να διυλίζονται ιστορίες με πλούσια αγροτικά εδάφη στη Βορειοδυτική Επικράτεια, με μεγάλα λιβάδια και πυκνά δάση. επιθυμία πολλών να μετακινηθούν σε ένα πιο ήπιο κλίμα. Οι νέοι άνδρες παρασύρθηκαν από το κάλεσμα της περιπέτειας, καθώς και από την προοπτική μιας φθηνότερης γης, πιο εύκολης καλλιέργειας από τα μικρά πετρώδη χωράφια των ορεινών σπιτιών τους. Αλλά η μετανάστευση ήταν δύσκολη και επικίνδυνη εκείνα τα χρόνια και λίγοι το επιχείρησαν, μέχρι που το άνοιγμα του καναλιού του Erie το 1825 έκανε την πρόσβαση στη Δύση σχετικά εύκολη. Κατά τη διάρκεια των ετών που ακολούθησαν αυτό το σπουδαίο γεγονός, μέλη των οικογενειών Ball, Oakes, Perham, Powers, Shafter, Shattuck και άλλων οικογενειών της Αθήνας ενώθηκαν με άλλους Vermonters που πήγαιναν δυτικά για να αναζητήσουν την τύχη τους στα νέα σύνορα. Πολλοί εγκαταστάθηκαν στη βόρεια πολιτεία της Νέας Υόρκης, άλλοι προχώρησαν στο Οχάιο και λίγοι στην Καλιφόρνια.
Οι David J. Powers, Joseph B., Esther και Americus Windsor Powers, όλοι παιδιά του Nathaniel Powers, μετανάστευσαν στο Ουισκόνσιν. Εκεί ίδρυσαν την πόλη της Παλμύρας και έγιναν επιφανείς πολίτες. Ο Ένος Λόβελ Πάουερς, ένας άλλος γιος, εγκαταστάθηκε στο Οχάιο στο εμπόριο κοσμημάτων. Κατά τη διάρκεια μιας μεταγενέστερης μετανάστευσης στη Δύση, ο Oscar και ο James M. Shafter, γιοι του δικαστή Wm. Ο R. Shafter, μετανάστευσε στην Καλιφόρνια όπου έγιναν διάσημοι νομικοί. Στη Δύση εγκαταστάθηκαν και μέλη της οικογένειας Μπέμη. Ο Asher Thompson και η σύζυγός του, η πρώην Harriet Shattuck, εγγονή του Ezekiel Perham, μεταφέρθηκαν στη Μίνα της Νέας Υόρκης. Έτσι ο πληθυσμός μειώθηκε από πεντακόσιους επτά το 1820 σε τριακόσιους εννέα το 1850.
Η πρώτη απογραφή αγροκτημάτων από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση έγινε το 1840. Δίνονται τα ακόλουθα στοιχεία για την πόλη της Αθήνας: Πληθυσμός 378; άλογα 75; βοοειδή 553; πρόβατα 3,061; χοίρος 284; παραγωγή σίτου ανά έτος 501 β. κριθάρι 112 β.; σανό 966 τόνοι? ζάχαρη σφενδάμου 6.470 λίβρες; μαλλί 5.387 λίβρες. Αν και δεν έγινε αναφορά σε γαλακτοκομικά προϊόντα ή ξυλεία, αυτά τα είδη αποτελούσαν σημαντική πηγή εισοδήματος της πόλης.
Ο χειμώνας του 1842–1843 ήταν εξαιρετικά κρύος, αναφέρθηκαν περιπτώσεις παγώματος μέχρι θανάτου.¹ Χειρότερο από το κρύο, ήρθε μια επιδημία δερματικής νόσου που αριθμούσε πολλά θύματα, αυτή η πόλη υπέφερε μαζί με πολλά θύματα σε σχεδόν κάθε δήμο της πολιτείας . Το έτος 1842 ήταν για καιρό γνωστό ως «έτος της επιδημίας». Το επόμενο έτος ανακηρύχθηκε έτος ιωβηλαίου από τους Μιλερίτες, οι οποίοι πίστευαν ότι ο κόσμος θα τελείωνε εκείνη την εποχή. Ένας ηλικιωμένος κάτοικος της πόλης, δέκα ετών τότε, είπε στον συγγραφέα ότι επικρατούσε έντονος ενθουσιασμός καθώς πλησίαζε η μέρα του χαμού. Οι πιστοί πούλησαν τα σπίτια τους και σκαρφάλωσαν στα δέντρα για να είναι έτοιμοι για την ανοδική πτήση.
Το πανεθνικό κίνημα εγκράτειας των σαράντα και πενήντα κατέκτησε καταιγίδα το Βερμόντ. Το ποτό ήταν παντού άφθονο και φθηνό. σχεδόν όλοι έπιναν και ακολούθησαν μια σειρά από κακές συνέπειες στο τρένο της υπερβολικής τέρψης. Το συναίσθημα αυξήθηκε ενάντια σε αυτές τις υπερβολές έως ότου το 1852 το νομοθετικό σώμα του Βερμόντ πλαισίωσε την απαγορευτική πράξη. Το Μέιν είχε ήδη εκδώσει ένα παρόμοιο διάταγμα το 1846. Η Αθήνα ξεράθηκε μαζί με ολόκληρη την Πολιτεία του Βερμόντ και έκτοτε παρέμεινε στην ξηρή στήλη. Ο Thomas Wyman, ένας Αθηναίος, ήταν ένας από τους πιο ένθερμους υποστηρικτές της εγκράτειας σε αυτό το τμήμα της Νέας Αγγλίας. Ένας αχυρώνας που κατασκεύασε ήταν από τους πρώτους σε αυτήν την περιοχή που «σηκώθηκε» χωρίς τη συνήθη διανομή ρούμι, υποτιθέμενη ανάγκη σε μια τέτοια περίσταση. Είχε παρασχεθεί άφθονο καλό φαγητό και οι γείτονες είχαν μαζευτεί για μίλια τριγύρω, αλλά όταν ήρθε η ώρα αρνήθηκαν να σηκώσουν το πλαίσιο χωρίς το ρούμι. Ο κύριος Γουάιμαν δεν ενέδωσε, και η αύξηση αναβλήθηκε μετά από πολλή αφιλοκερδή συζήτηση για τον οικοδεσπότη. Λίγες μέρες αργότερα, περισσότεροι από αρκετός αριθμός ανδρών ήρθαν να βοηθήσουν και ο αχυρώνας ανέβηκε. Ένα μεγάλο και καλά εκτελεσμένο σύνθημα «Anti Rum and Tobacco» καρφώθηκε στον αχυρώνα δίπλα στο σπίτι του, μια υπενθύμιση στους περαστικούς για πολλά χρόνια. Στην ταφόπλακα του αναγράφεται «Ένας συνήγορος της εγκράτειας και ένας φίλος του εργάτη». Ο Cyrus Wyman, ο γιος του, ήταν κάποτε υποψήφιος κυβερνήτης με το εισιτήριο της Απαγόρευσης.
Η σταθερή μείωση του πληθυσμού που άρχισε περίπου το 1825 με το άνοιγμα του καναλιού του Erie συνεχίστηκε, επηρεασμένη μόνο σε μικρό βαθμό από οικογένειες που μετακόμισαν. Μια τέτοια οικογένεια που δημιούργησε μια μόνιμη κατοικία στην πόλη, ήταν αυτή του Nial Bemis Sr. 1848 από το Westminster και έγινε εξέχων πολίτης. Δύο εγγονοί, ο Raymond P. και ο Robert C. Bemis, και ένας δισέγγονος Paul Bemis εξακολουθούν να μένουν εδώ. Ο Alvan Parkhurst ήρθε με την οικογένειά του γύρω στο 1850. Η δισέγγονή του, η κυρία Helen Smith Kelton και τέσσερα παιδιά διαμένουν εδώ (1959). Μια άλλη οικογένεια μεταναστών από το Γουέστμινστερ ήταν αυτή του George N. Smith, πατέρα της ποιήτριας Effie L. Smith, και των Fred L. Smith και Minnie R. Smith, επιφανών πολιτών της Αθήνας. Εγγονές του κυρίου Σμιθ που ζούσαν στην πόλη μέχρι το 1945 ήταν η κυρία Έφη Σμιθ Γκέινον και η Μις Γκρέις Σμιθ.
Πληθυσμός 359; μεγάλη λίστα 949,04 $; Εκκλησιαστική περιουσία $850. αγελάδες, βόδια και άλλα βοοειδή 634; αξία μετοχής 18.331,00 $. σίκαλη 172 β.; βρώμη 1.031 β.; βούτυρο 11.700 λίβρες? τυρί 4.575 λίβρες. Δεν υπάρχουν στοιχεία για τη ζάχαρη σφενδάμου ή την υλοτομία.
¹Από το Story of Vermont ; John L. Heaton (Βοστώνη 1889).
Εκείνη την εποχή, εκτός από τους πρώιμους μύλους και τα καταστήματα που ήδη αναφέρθηκαν, υπήρχαν δύο ασβεστόκαμινοι, που βρίσκονταν στους πρόποδες του λόφου Μπέμης. Η τοποθεσία ενός από τους πρώιμους κλιβάνους τούβλων μπορεί να δει κανείς στο χαμηλότερο λιβάδι Dwight Hitchcock και δύο από τα πρώην βυρσοδεψεία βρίσκονταν, το ένα στην ιδιοκτησία Allan Stedman, το άλλο μεταξύ του πρώην οίκου Guy W. Powers και του Joseph Perry. . Η κατασκευή λαβών τσεκουριών, τόξων βοδιών και άλλων ειδών από ξύλο, γινόταν σε ένα κατάστημα στην κορυφή του Mill Hill, το οποίο διαχειριζόταν ο Josephus Dunham. Κάποτε ρολόγια κατασκευάζονταν και επισκευάζονταν σε ένα κατάστημα στο Mill Hill κοντά στο σημερινό μέρος του Francis Taylor.
Απέναντι από το νότιο σχολικό σπίτι υπήρχε ένα πριονιστήριο που λειτουργούσε από το 1830 περίπου μέχρι τις αρχές του αιώνα. Ανήκε αρχικά στον Abner Powers και τελευταία στον Willis M. Ball. Τα υπολείμματα του φράγματος και της λίβρας μύλου μπορούν ακόμα να φαίνονται. Οι παλιοί κάτοικοι λένε για παιδιά σχολικής ηλικίας που έπαιζαν κοντά στη λιμνούλα και μερικές φορές έπεφταν μέσα, χωρίς πιο σοβαρά αποτελέσματα από ένα καλό κουπί από τον δάσκαλο. Μίλησαν για τον τροχό από κάτω, για το αρχαίο πριόνι με το «επάνω σήμερα και κάτω αύριο» χτύπημα, που συσσωρεύει αργά αλλά σταθερά την ξυλεία που χρησιμοποιείται σε πολλά από τα παλιά σπίτια κοντά. Παρακολούθησαν τα παιδιά του πριονιστή να καβαλούν ήρεμα το κούτσουρο καθώς αυτός έσκυψε προς το πριόνι. Τα δρεπάνια φτιάχνονταν σε ένα κατάστημα στον κάτω δρόμο μεταξύ της πρώην θέσης Melvin T. Edwards και της γέφυρας του Butson. Το πρώτο κτίριο, από τούβλα, κατεδαφίστηκε από πυρκαγιά το 1866. Ένα δεύτερο κτίριο από ξύλο ανεγέρθηκε στην τοποθεσία και ανήκε στους Derby and Ball of Bellows Falls. Ο Τζέρι Μ. Πάουερς προσλήφθηκε για να επιβλέπει τις επιχειρήσεις της Αθήνας. Το ξύλο που χρησιμοποιήθηκε ήταν κερασιά και στάχτη. Τα ραβδιά ακριβούς μήκους μαγειρεύτηκαν στον ατμό και λύγισαν στη σωστή καμπύλη, αυτά τα ραβδιά ή τα ραβδιά στη συνέχεια στάλθηκαν στο εργοστάσιο Bellows Falls, για να τοποθετηθούν σε σίδερα και να τελειώσουν προς πώληση. Η παραγωγή ήταν από δέκα έως δώδεκα χιλιάδες snaths ετησίως και έδινε δουλειά σε από οκτώ έως δέκα άνδρες, έξι έως εννέα μήνες το χρόνο.
Ίσως η μεγαλύτερη μεμονωμένη βιομηχανία στην πόλη, που συνεχίστηκε από την πρώιμη εγκατάσταση μέχρι το 1900, ήταν η εξόρυξη σαπωνόλιθου. Δύο λατομεία στο βόρειο τμήμα της πόλης, εν μέρει στο Grafton, έδιναν δουλειά σε δέκα ή δώδεκα άνδρες τον περισσότερο χρόνο. Wm. Οι Μπρίτζες και ο Τζέιμς Μπράουν Τζούνιορ ήταν οι τελευταίοι επιστάτες και ο Μ. Τ. Έντουαρντς ένας από τους τελευταίους υπαλλήλους. Αρκετοί δρόμοι οδηγούσαν στα λατομεία, συμπεριλαμβανομένου ενός που ονομαζόταν ο δρόμος «Πρόβατο» από το Cambridgeport. Μια μεγάλη πανσιόν για να φιλοξενήσει τους εργάτες βρισκόταν στο παλιό οικόπεδο του Χικ. Τεράστια τεμάχια σαπουνόπετρας τραβήχτηκαν από τα λατομεία στους πέτρινους μύλους στο Cambridgeport όπου πριονίστηκαν σε πλάκες. Οι νεροχύτες, οι σόμπες και οι μπανιέρες σαπουνόπετρας είχαν μεγάλη ζήτηση εκείνη την εποχή. Ένας νεροχύτης πελεκημένος από συμπαγή σαπουνόπετρα ελήφθη από ένα σπίτι στον Ανατολικό Λόφο της Αθήνας το 1931 και τοποθετήθηκε σε μουσείο. Στο γύρισμα του αιώνα, όταν δεν μπορούσε να αποκτηθεί αρκετή πέτρα, τα borings αποκάλυψαν ότι θα έπρεπε να τρυπηθούν τριάντα πόδια σκληρού βράχου για να ανακτηθεί η φλέβα. Έτσι σταμάτησαν τα περαιτέρω λατομεία και η επιχείρηση εγκαταλείφθηκε.
Η γενική γεωργία ήταν ο κανόνας στη μέση φάρμα της Αθήνας εκείνη την εποχή. Στις περισσότερες φάρμες βρέθηκαν αγελάδες, πρόβατα, βόδια, άλογα, χοίροι, λίγες κότες, ένας θάμνος ζάχαρης και μια παρτίδα ξυλείας. Ωστόσο, κρατήθηκαν περισσότερες αγελάδες και περισσότερο βούτυρο και τυρί. Κρατούσαν περισσότερα πρόβατα και πάντα ένα-δυο γουρούνι. Οι κότες κρατούνταν σε μικρά κοπάδια που αναμενόταν να βρουν το μεγαλύτερο μέρος της τροφής τους και το κατάλυμα κάτω από τον αχυρώνα. Για αυτό το προνόμιο γεννούσαν λίγα αυγά την άνοιξη. Ο ερχομός των σιδηροδρόμων άνοιξε μια νέα εποχή για μικρές πόλεις όπως η Αθήνα. Οι αγορές για τα προϊόντα τους ήρθαν πολύ πιο κοντά. Το μαλλί, το βοδινό, το χοιρινό και τα γαλακτοκομικά προϊόντα άρχισαν να κυκλοφορούν σιδηροδρομικά. Η υλοτόμηση γινόταν κάθε χειμώνα, ο γεωργός έβγαζε τα κούτσουρα του με βόδια ή άλογα στο μύλο με έλκηθρο. Έφερε στο σπίτι σανίδες για επισκευές και επίσης βασιζόταν στην πώληση κορμών για μια πηγή μετρητών.
Η παραγωγή ζάχαρης σφενδάμου αυξήθηκε σε όγκο μετά από νέες μεθόδους τρυπήματος δέντρων, συλλογής και βρασμού χυμών. Έφυγε το τεράστιο μαύρο καζάνι που ήταν κρεμασμένο σε μια αλυσίδα από κορμό από την άκρη ενός ισχυρού κοντάρι, στο οποίο έβραζαν χυμούς στην ύπαιθρο. Το σιρόπι που προέκυψε ήταν μαύρο από τις στάχτες από την ανοιχτή φωτιά. Έφυγαν επίσης τα ξύλινα στόμια χυμού που είχαν κολλήσει σε κοψίματα κομμένα στα δέντρα. Αντίθετα, ένα «ζάχαρο σπίτι» παρείχε καταφύγιο για σιρόπι και εργάτες. Τα μεταλλικά στόμια αντικατέστησαν τα ξύλινα. Ένας νέος εξατμιστής που κατασκευάστηκε από την Vt. Farm Machine Co. στο Bellows Falls εγκαταστάθηκε τη δεκαετία του 1880 από πολλούς αγρότες. Αυτό ήταν τοποθετημένο πάνω από μια «καμάρα» από τούβλα, χρησιμοποιώντας άχρηστα ξύλα για καύσιμο. Ο γρήγορος βρασμός του χυμού είχε ως αποτέλεσμα ένα πιο ανοιχτόχρωμο προϊόν καλύτερης ποιότητας. Από τότε μέχρι το 1920 περίπου, οι αγρότες λάμβαναν ένα χαμηλό από εβδομήντα πέντε σεντς ανά γαλόνι έως το υψηλό του ενός δολαρίου και πενήντα λεπτών.
Ήδη από το 1791, υπήρχαν πέντε ταχυδρομεία στην πολιτεία. Οι ιππείς των ταχυδρομείων έφιπποι μετέφεραν τα ταχυδρομεία. Ίσως η πρώτη διαδρομή αλληλογραφίας μέσω της Αθήνας χρονολογείται από το 1841, ο ταχυδρόμος του Solomon Harvey. Αυτή η διαδρομή ξεκίνησε από το Cambridgeport, με παράδοση αλληλογραφίας σε Αθήνα, Μπρούκλιν, Ντόβερ και Γουίλμινγκτον. Διακόπηκε το 1850. Η υπηρεσία ιδρύθηκε ξανά το 1855, αυτή τη φορά με ένα ταχυδρομείο που βρίσκεται στο West Hill. Αργότερα μεταφέρθηκε στη θέση Harriet Perham, τώρα το νέο κηδεμόνα, και ακόμα αργότερα στο σπίτι Westgate στη θέση της σημερινής θέσης John Woodard. Ο Λάιμαν Αλεξάντερ ήταν κάποτε ταχυδρόμος. Ο κ. Westgate ήταν ταχυδρόμος για πολλά χρόνια. Ζουν ακόμα λίγοι που θυμούνται να περιμένουν όσο ο ευγενικός γέρος ταχυδρόμος τελείωσε την ανάγνωση των καρτ-ποστάλ.
Το 1907 έκλεισε το ταχυδρομείο της Αθήνας, για αγροτική δωρεάν παράδοση. Τον Φεβρουάριο του 1907, ο Orin I. Smith από το Cambridgeport έγινε ο πρώτος μεταφορέας, κρατώντας το γραφείο για τριάντα δύο χρόνια. Έδινε το ταχυδρομείο με άλογο και καρότσι με ρόδες, και με έλκηθρο πάνω από το χιόνι. Τα τελευταία χρόνια της θητείας του, η παράδοση γινόταν αυτομάτως όλο το χρόνο. Ο Ρόμπερτ Κέρτις από το Μπάρτονσβιλ ακολούθησε τον κ. Σμιθ και τον διαδέχθηκε πριν από περίπου δώδεκα χρόνια ο Τσαρλς Μόρις, ο σημερινός μεταφορέας, επίσης του Μπάρτονσβιλ.
Η έλευση της εποχής των μηχανών στο τελευταίο τέταρτο του 19ου αιώνα έφτασε εν ευθέτω χρόνω και στην Αθήνα. Έφερε την κοπτική μηχανή με άλογα, μια μεγάλη εξοικονόμηση εργασίας σε σχέση με το δρεπάνι που χρησιμοποιήθηκε παλαιότερα από την αυγή μέχρι το σούρουπο όλο το καλοκαίρι. Το δρεπάνι χρησιμοποιούταν πλέον κυρίως για «διάλεξη» και όχι πολύ ελεύθερα για αυτό. Σειρές από φράχτες, όχθες κατά μήκος των ρυακιών, πέτρινοι τοίχοι κατά μήκος του δρόμου, άρχισαν να χάνουν την τακτοποιημένη εμφάνισή τους καθώς οι βούρτσες και τα φρένα έκλεισαν σιγά-σιγά στα κοπτικά. Η τσουγκράνα αλόγου, το σκυθρωπό άροτρο και το σιλό έγιναν δημοφιλή. Ένα σιλό γεμάτο με ψιλοκομμένο καλαμπόκι ήταν το όνειρο κάθε αγρότη. Μια εταιρεία αγροτών με επικεφαλής τον Harry L. Carr δημιουργήθηκε για να αγοράσει ένα κοπτικό ενσιλάσεως. Ένας κινητήρας που ανήκε στον Hollon M. Kelton προσελήφθη και περίπου δώδεκα άντρες συμμετείχαν σε κάθε γέμισμα καθώς μετακινούνταν από τη μια φάρμα στην άλλη. Κάποιοι έκοβαν καλαμπόκι στο χωράφι, άλλοι οδηγούσαν τα βαγόνια, ενώ άλλοι φρόντιζαν τη μηχανή στον αχυρώνα. Ένας μεταφορέας έσπρωξε την ψιλοκομμένη χορτονομή με ατελείωτη αλυσίδα στην κορυφή του σιλό, πετώντας τα μέσα. Κάτω μέσα, δύο άντρες πάτησαν το ενσίρωμα για να κάνουν χώρο για περισσότερα. Το μεσημέρι όλα τα χέρια ήταν καλεσμένα στο σπίτι, όπου παρέθεταν το δείπνο από τις γυναίκες. Μέχρι το βράδυ το σιλό ήταν γεμάτο και η συσκευή ήταν έτοιμη να προχωρήσει.
Υπήρχαν νέες ανέσεις για τη νοικοκυρά, εξαλείφοντας την πολλή αγγαρεία. Δεν χρειαζόταν πια να κουβαλάει νερό από το ρυάκι, ούτε από το πηγάδι στην αυλή, ούτε να το πιέζει από την πηγή στο κελάρι με την παλιά αντλία της στάμνας. Το τρεχούμενο νερό διοχετεύτηκε με σωλήνες στο νεροχύτη, από μια πηγή στην πλαγιά του λόφου. Μια δεξαμενή συνδεδεμένη με τη νέα της σειρά κουζίνας Glenwood ή Home Comfort της παρείχε ζεστό νερό. Δεν χρειάζεται πλέον το μεγάλο τζάκι και ο φούρνος από τούβλα. Το μαγείρεμα ήταν πιο εύκολο. Η οικογένεια απολάμβανε τα βράδια με καλαμπόκι καθώς μαζεύονταν γύρω από τη σόμπα. Την ημέρα του πλυσίματος, μια καινούργια συσκευή στύψιμο χεριών με βάση σε κάθε πλευρά για μπανιέρες έφερνε χαρά στη νοικοκυρά, ίση αν όχι υπερέχουσα εκείνης της σημερινής νεαρής νοικοκυράς έναντι ενός αυτόματου πλυντηρίου. Στη νέα ραπτομηχανή ράφτηκαν οικογενειακά ρούχα.
Τα παιδιά και τα εγγόνια μου αρέσκονται να με ακούν να λέω για τα περασμένα χρόνια, όταν ήμουν μικρό κορίτσι που ζούσα στη μικρή πόλη της Αθήνας στο Βερμόντ στο σπίτι του παππού μου, Τσαρλς Ντάναμ.¹
Θυμάμαι τους μικροπωλητές που έρχονταν στο σπίτι μας πολλές φορές το χρόνο πουλώντας τα εμπορεύματά τους. τα πάντα, από χαρτιά με καρφίτσες και όμορφες κορδέλες μέχρι είδη ένδυσης και μαχαίρια. Αυτό ήταν το 1895 περίπου. Ο παππούς είπε ότι κάποιοι από αυτούς ήταν Ιταλοί, αλλά ένας μεγαλόσωμος άντρας που ήταν τραχύς και αυστηρός, είπε ότι ήταν Γερμανός. Τι εθνικότητα θα μπορούσε να είναι ο άντρας δεν είχε σημασία για μένα, έτσι παρακολούθησα τον καθένα προσεκτικά καθώς ήμουν λίγο δύσπιστος μαζί τους. Ένας μικροπωλητής ήταν ιδιαίτερα καλοί και ευχάριστος και η γιαγιά πάντα αγόραζε κάτι από αυτόν. Όταν η γιαγιά πλήρωνε χρήματα σε αυτόν τον άντρα, πάντα τα ευλογούσε και σταυρωνόταν πριν βάλει τα χρήματα στην τσέπη του. Μας επισκεπτόταν μια φορά την εβδομάδα ένας άντρας από ένα γειτονικό χωριό που έβγαζε φρέσκο κρέας και επίσης αλάτι χοιρινό, αλατισμένο σολομό, σκουμπρί και αποξηραμένο βοδινό. Ήταν ένας χοντρός, χαρούμενος τύπος, φίλος όλων και πάντα σταματούσε να τον επισκεφτεί για λίγο.
Ανάμεσα στους επισκέπτες μας στο αγρόκτημα ήταν ένας αγαπητός γέρος με λευκά μουστάκια, ένας ήσυχος άνθρωπος, ευχάριστος και αξιοπρεπής, που πάντα επέμενε να διαβάσει ένα κεφάλαιο από τη Βίβλο και να γονατίσει να προσευχηθεί μαζί μας πριν φύγει. Ήταν ο Μεθοδιστής λειτουργός σε εκείνη την πόλη, ο Σεβ. Ο. Ρ. Έντουαρντς.² Δεν θα τον ξεχάσω ποτέ, ούτε τους άλλους λειτουργούς που ήρθαν να κηρύξουν στη λευκή εκκλησία της κοιλάδας.
Θυμάμαι τόσο καλά την ευγενική δασκάλα μου στο Κυριακάτικο σχολείο, την κυρία J. M. Powers³ και την ευχαριστώ που μας δίδαξε τα γεγονότα και τις αλήθειες της Βίβλου. Δεν γινόταν χαζομάρες στην τάξη της, ούτε ψίθυροι ούτε γέλια, ούτε ήταν χιαστί ή πολύ αυστηρή. Μια φορά το καλοκαίρι, καλούσε πάντα την τάξη της στο σπίτι της για το απόγευμα και παίζαμε παιχνίδια και είχαμε ένα νόστιμο δείπνο. Ήταν ένα μίλι από το σπίτι της και έπρεπε να περπατήσω, χωρίς αυτοκίνητα εκείνες τις μέρες, αλλά περάσαμε καλά το ίδιο.
Φυσικά ο παππούς κρατούσε ένα άλογο και κάναμε ταξίδια στην πόλη μια φορά στις δύο εβδομάδες για να αγοράσουμε είδη παντοπωλείου. Πήγαμε στο παλιό καρότσι Concord. Η γιαγιά έφτιαξε λίγο βούτυρο για να το πουλήσει το οποίο πήραμε, και επίσης αρκετές δεκάδες αυγά στο μπακάλικο. Παλιά χρειαζόταν περίπου πέντε ή έξι ώρες για το ταξίδι, όπου τώρα, μπορεί κανείς να πάει και να έρθει και να κάνει όλες τις θελήσεις σε περίπου μία ώρα — αν δεν σταματούσε να το επισκεφτεί πολύ.
Μια φορά πήγαμε με το αυτοκίνητο στο Τσέστερ σε κάτι που συνέβαινε εκεί που το ονόμασαν «συγκέντρωση», πολλοί στρατιώτες ήταν συγκεντρωμένοι και είδα τον Πρόεδρο και την κυρία ΜακΚίνλι, και το ειδικό τρένο τους, που βρισκόταν στον παράδρομο δίπλα στην αποθήκη. Ο γερουσιαστής Morrill του Βερμόντ ήταν επίσης εκεί, καβάλα σε ένα λευκό άλογο. Δεν είχα ξαναδεί τόσους πολλούς ανθρώπους μαζί. Μια φορά κατά τη διάρκεια του απογεύματος άκουσα την κραυγή «τσέπες, τσέπες!» Κάποιος έχασε τα λεφτά του, αλλά δεν ήταν ο παππούς!
Όταν ήμουν επτά χρονών άρχισα να πηγαίνω στο δημοτικό σχολείο με τα ξαδέρφια μου. Έπρεπε να περπατήσουμε περισσότερο από ένα μίλι, ζέστη το καλοκαίρι και κρύο το χειμώνα. Μεταφέραμε τα μεσημεριανά μας σε τσίγκινα δοχεία και εκείνες τις μέρες δεν είχαμε κερωμένο χαρτί γύρω από τα σάντουιτς μας. Το σχολείο δεν είχε βερνικωμένα πατώματα, δεν είχε ηλεκτρικά φώτα, δεν είχε σκιές στα παράθυρα για να μην τον ήλιο το καλοκαίρι και δεν είχε ζέστη με ατμό το χειμώνα! Τα παιδιά αυτής της γενιάς θα το θεωρούσαν πολύ ταπεινό μέρος—αυτό το μικρό λευκό σχολικό σπίτι πριν από εξήντα χρόνια!
Η παροχή νερού μας ήταν το γρήγορο τρεχούμενο ρυάκι λίγα μέτρα πιο πέρα. Το νερό βυθίστηκε σε έναν κάδο και τοποθετήθηκε στη γωνία της σχολικής αίθουσας, όπου μας δόθηκε η άδεια από τον δάσκαλο, τις ώρες του σχολείου, να πιούμε ένα ποτό. Με ζεστό, ξηρό καιρό, εμείς οι μελετητές παίρναμε εναλλάξ το νερό από ένα γειτονικό σπίτι. Μερικές φορές το νερό περνούσε στα αγόρια και στα κορίτσια, αλλά προσέξτε, είχαμε μόνο ένα τενεκεδένιο φλιτζάνι και όλοι έπιναν από αυτό. Νομίζω ότι η Ντόρα³ κι εγώ αισθανθήκαμε ότι ήταν κάτι ανθυγιεινό να κάνουμε, αν και δεν είχαμε ακούσει ποτέ να χρησιμοποιείται αυτή η λέξη. Πάντα προσπαθούσαμε να πάρουμε το ποτό μας πρώτα, ενώ το φλιτζάνι ήταν αρκετά καθαρό.
Διασκεδάσαμε στο διάλειμμα και το μεσημέρι παίζοντας tag, I-spy και ένα παιχνίδι που ονομάζεται «πάπια-on-the-rock». Στο δρόμο για το σπίτι από το σχολείο, εμείς τα κορίτσια μαζεύαμε κόκκινα τριαντάφυλλα και αγριολούλουδα στην άκρη του δρόμου το καλοκαίρι και ξέραμε πού ήταν και τα φυτά μέντας και δυόσμου. Εκείνες τις μέρες υπήρχαν πολύ λίγα ταξίδια στους δρόμους, αλλά μερικές φορές ήμασταν αρκετά τυχεροί να κάνουμε μια βόλτα με κάποιον που γνωρίζαμε. Τις βροχερές μέρες ή σε κακές χιονοθύελλες ένας από τους γονείς μας μπορεί να έρθει να μας βρει.
Μερικές φορές ήταν η ατυχία της Ντόρας κι εμένα να συναντούσαμε έναν άντρα με ένα κοπάδι πρόβατα ή έναν άντρα που έδιωχνε τις αγελάδες του στο σπίτι από το λιβάδι. Μας φάνηκε ότι αυτά τα μεγάλα ασπρόμαυρα ζώα έρχονταν κατευθείαν πάνω μας. Σκαρφαλώναμε πάνω από τον πλησιέστερο πέτρινο τοίχο και σκύβαμε εκεί μέχρι να περάσει κάθε κίνδυνος.
Ο χειμώνας ήταν πραγματικά η δύσκολη περίοδος για να πάμε στο σχολείο, αλλά πήγαμε, και σε εκκλησιαστικές λειτουργίες και Κυριακάτικο σχολείο, επίσης. Τα χέρια μας ήταν τόσο κρύα κάποια πρωινά που με δυσκολία μπορούσαμε να ανοίξουμε την πόρτα του σχολείου. Η σχολική αίθουσα δεν ήταν πολύ μεγάλη—μόνο δεκαέξι θρανία μέσα. Είχε σόμπα τύπου κουτιού και το καύσιμο ήταν κομμάτια ξύλου. Χρειαζόταν μέχρι το μεσημέρι τις κρύες μέρες για να βολευτεί το δωμάτιο. Ο δάσκαλος μας άφηνε να φέρουμε τα γεύματά μας στη σχολική αίθουσα και τα έβαζε κοντά στη σόμπα για να μην παγώσει το φαγητό. Οι δάσκαλοί μας ήταν πραγματικά πολύ υπομονετικοί μαζί μας και γενικά μας άρεσαν. Υπήρχαν πολλά διαφορετικά καθώς περνούσαν τα χρόνια. Υποθέτω ότι δεν άντεχαν την πίεση να διδάσκουν σε ένα επαρχιακό σχολείο περισσότερο από μία ή δύο θητείες.
Ήταν το έθιμο να προσκαλούν τη δασκάλα στο σπίτι για δείπνο τουλάχιστον μία φορά κάθε περίοδο, και συνήθως διανυκτέρευε επίσης. Απλώς λάτρεψα μερικούς από τους δασκάλους μου, λίγοι από τους οποίους ζουν ακόμα.
Περάσαμε υπέροχες στιγμές με ακτή ή ολίσθηση το χειμώνα. Όταν το σχολείο ήταν σε συνεδρία, ένα από τα μεγάλα αγόρια που είχαν ένα τραβέρσα-έλκηθρο ή διπλό δρομέα έβαζε τα άλλα αγόρια να το βοηθήσουν να το σύρουν στο λόφο στο σπίτι του ξαδέρφου μου και όλοι μαζεύαμε πάνω του και γλιστρούσαμε μέχρι κάτω. το σχολείο, περίπου ένα μίλι μακριά.
Την άνοιξη πήγαμε για κυνήγι κουμαριάς και μερικά από τα πιο όμορφα ροζ άνθη βρίσκονταν στο λιβάδι του παππού. Η κουμαριά είναι δύσκολο να βρεθεί και σπανίζει γιατί οι άνθρωποι την έχουν τραβήξει από τις ρίζες.
Η Ημέρα Μνήμης τηρήθηκε στο μικρό μας λευκό σχολείο και συνεχίστηκαν μεγάλες προετοιμασίες για αυτό. Μάθαμε και κάναμε πρόβες πολλών τραγουδιών και απαγγελιών. Μερικές φορές οι μαθητές από τα άλλα δύο σχολεία της πόλης έρχονταν μαζί μας για το πρόγραμμα. Η σχολική αίθουσα φαινόταν πολύ γιορτινή με τεράστιες ανθοδέσμες από πασχαλιές και φτέρες, μαζί με σημαίες και κουκούτσια.
Το σχολείο έκλεισε για τις καλοκαιρινές διακοπές περίπου τη δεύτερη ή τρίτη Ιουλίου, και γενικά τελείωσε με ένα πικνίκ στον χώρο του σχολείου κάτω από τους μεγάλους σφενδάμνους. Μεταφέραμε το μεσημεριανό μας ως συνήθως, ο δάσκαλος έδινε το ποτό. Θυμάμαι ποσότητες κρύου καφέ και βραστά αυγά. Ήταν διασκεδαστικό και η σκέψη των διακοπών το έκανε μια χαρούμενη περίσταση. Πήραμε και τις εκθέσεις μας για τη χρονιά εκείνη την ημέρα.
Το πρωί της 4ης Ιουλίου ξυπνούσα πάντα λαμπερός και νωρίς, μερικές φορές στις τέσσερις και μισή. Ήθελα να βγω έξω και να χτυπήσω το μεγάλο κόρνα από κασσίτερο. Η γιαγιά έβγαζε τις σημαίες και τα κόκκινα, άσπρα και μπλε κουκούτσια και στολίζαμε το μπροστινό μέρος του σπιτιού. Είχαμε μερικά πυροτεχνήματα. Μερικά χρόνια την Τέταρτη, οι πόλεις-άνθρωποι έκαναν ένα πικνίκ στη λίμνη Leland. Η γιαγιά κι εγώ πήγαμε αν μπορούσαμε. Υπήρχαν παιχνίδια για τα αγόρια, αγώνες πατάτας, τσουβαλοδρομία, αγώνας με τρία πόδια και ένας όπου προσπάθησαν να μεταφέρουν ένα αυγό σε ένα κουτάλι σε έναν αγώνα προς το στόχο. Οι άντρες έβαλαν παπούτσια αλόγων και υπήρχε μια βάρκα στη λίμνη για τους τολμηρούς. Το κορυφαίο σημείο της ημέρας ήταν το δείπνο, όπου όλοι κουβαλούσαμε το μεσημεριανό μας καλάθι. Υπήρχε μια μεγάλη μπανιέρα με λεμονάδα επιπλωμένη για το πλήθος. Μια φορά κάποιος κάθισε κατά λάθος σε μια πίτα με βατόμουρα.
Το καλοκαίρι ήταν ο υπέροχος κήπος που είχε πάντα ο παππούς. αυτά τα νόστιμα μπιζέλια που είχε ετοιμάσει η γιαγιά για το κυριακάτικο δείπνο, με νέες πατάτες και χοιρινό αλάτι, και ίσως ακόμη και μια πουτίγκα πορτοκαλιού ως ξεχωριστή απόλαυση. Στη συνέχεια, υπήρχαν τραγανά αγγούρια, στάχυα από κίτρινο καλαμπόκι, πράσινα φασόλια και αρκετά ώριμες ντομάτες, όλα στην εποχή τους. Μερικές φορές σπαράγγια σε τοστ για πρωινό? πίτες με ραβέντι, σταφίδα και κεράσι.
Η Ημέρα των Ευχαριστιών ήταν καλές διακοπές και η γιαγιά αφιέρωσε πολύ χρόνο για να προετοιμαστεί. Πάντα είχαμε ένα πραγματικό γλέντι. Θα είχαμε ψητό κοτόπουλο με dressing και όλα τα "fixin's" που συνήθως συνοδεύουν το δείπνο των Ευχαριστιών. Τα συνηθισμένα, καθημερινά γεύματα ήταν μάλλον στην πεδιάδα.
Τα Χριστούγεννα τα περίμεναν όλοι, όπως και σήμερα. Στην εκκλησία υπήρχε συνήθως ένα δέντρο, με κατάλληλο πρόγραμμα για την παραμονή των Χριστουγέννων. Ήταν αρκετά συναρπαστική η αναμονή για τη διανομή των δώρων. Εκείνες τις μέρες κανείς δεν έβαζε όμορφα χάρτινα περιτυλίγματα στα δώρα του, όλα τα πράγματα ήταν κρεμασμένα στο δέντρο ή τοποθετήθηκαν στο τραπέζι ή στο πάτωμα κάτω από το δέντρο. Στους ανθρώπους άρεσε να παίζουν αστεία μεταξύ τους. Θυμάμαι τα γυναικεία λευκά μαντήλια που έπαιρνε ένας άντρας κάθε Χριστούγεννα, ενώ η γυναίκα του έπαιρνε πολλές κόκκινες μπαντάνες καρφιτσωμένες μεταξύ τους. Ήταν συνήθως μηδενικός καιρός μέχρι τα Χριστούγεννα. έπρεπε να οδηγήσουμε πάνω από ένα μίλι μέχρι την εκκλησία και το άλογό μας ήταν αρκετά έτοιμο να πάει μετά από δύο ώρες όρθια στα ανοιχτά υπόστεγα. Ήμασταν πάντα χαρούμενοι που φτάσαμε στο σπίτι με ασφάλεια και αγκαλιάζαμε για να κοιμηθούμε στα μαλακά πουπουλένια κρεβάτια μας. Το πρωί των Χριστουγέννων υπήρχε πάντα μια γυαλιστερή δεκάρα στη μύτη της κάλτσας που έκλεισα, ένα πορτοκάλι, μερικά ξυλάκια καραμέλας, ίσως μια καινούργια κούκλα, ένα βιβλίο με παραμύθια ή μερικά τσαντάκια. Θα υπήρχε ένα μικρό δέντρο που είχε πάρει ο παππούς από το δάσος για εμάς, στολισμένο με ποπ κορν και καραμέλα.
Η πρώτη μέρα του Ιανουαρίου ήταν απλώς μια άλλη μέρα για εμάς, μια μέρα για να κλείσουμε τα νέα ημερολόγια και να πούμε «Καλή χρονιά» σε όποιον έτυχε να δούμε.
Στο μυαλό μου μπορώ να δω το κρεβατοκάμαρά μου στην κορυφή των σκαλοπατιών, το παλιό κρεβάτι με καρούλι, τη βάση πλυσίματος με στένσιλ, τη μεγάλη συρταριέρα με τα όμορφα πόμολα από γυαλί οπάλ, τον καθρέφτη Chippendale, την καρέκλα Windsor και το μικρό ρολόι δώρου. Δεν ονειρευόμουν ότι αυτά τα έπιπλα θα ονομάζονταν αντίκες κάποια μέρα. Στην ντουλάπα με τα ρούχα του δωματίου μου, η γιαγιά κράτησε το νυφικό της καρφιτσωμένο σε ένα σεντόνι για να είναι καθαρό. Εμείς τα κορίτσια θα παρακαλούσαμε να μας επιτρέψουν να το δούμε, και πόσο μου άρεσε να χαϊδεύω το όμορφο μπλε μεταξωτό φόρεμα και το μαύρο μεταξωτό ντολμάν που κρατούσε στην ίδια ντουλάπα. Η γιαγιά φόρεσε αυτό το μπλε μεταξωτό φόρεμα την ημέρα που γιόρταζαν με τον παππού την πεντηκοστή επέτειο του γάμου τους και το μετάξι δεν είχε ραγίσει λίγο. Έτσι διατηρούνταν και φροντίζονταν τα παλιά υλικά.
Θυμάμαι ταξίδια στον «ροκινγκ-βράχο» στο λιβάδι του θείου Ντέιβιντ⁵ πίσω από την εκκλησία Old Brick Church. Έπειτα, υπήρχαν φορές που εμείς τα κορίτσια ζητούσαμε από την ξαδέρφη μου την Μπελ⁶ τα κλειδιά της εκκλησίας Old Brick, ώστε να μπορέσουμε να μπούμε και να κοιτάξουμε τριγύρω. Δεν είχε χρησιμοποιηθεί για πολύ καιρό και ήταν εκτός επισκευής, γι' αυτό ανεβαίναμε με ενθουσιασμό τις απότομες σκάλες για να κρυφοκοιτάξουμε στην κλειδωμένη αίθουσα του γκραντζ, έξω από την αίθουσα που χρησιμοποιείται για τις συναντήσεις της πόλης. Στεκόμασταν σε ένα κουτί και κοιτούσαμε μέσα από μια τρύπα κόμπου στο χώρισμα.
Αν δεν υπήρχαν καρναβάλια, ούτε συναυλίες, ούτε ταινίες, ούτε ραδιόφωνα, ούτε τηλέφωνα και ούτε ηλεκτρικά φώτα στην πόλη όπου έζησα ως παιδί, εκ των υστέρων τείνω να τα αποκαλώ αυτές τις παλιές καλές εποχές. Αλλά στην πραγματικότητα δεν θα αντάλλαζα αυτές τις μέρες με αυτές, αν μπορούσα, γιατί ο χρόνος με έχει μάθει να εκτιμώ και να είμαι ευγνώμων για όλα τα υπέροχα πράγματα του σήμερα.
¹ Σύμφωνα με τη γενεαλογία του Dunham στο βιβλίο του Wyman [ σύνδεσμος ], ο Charles H. Dunham (1830 έως περίπου 1917) ήταν στην πραγματικότητα ο πατέρας της Minnie από την τρίτη σύζυγό του, Helen A. Howe. Ήταν κατασκευαστής τόξων και λαβών τσεκούρι.
² Όθνιελ Ρος Έντουαρντς (1828–1893). Ήταν ο μητρικός παππούς του συζύγου της Λόρα Γουάιμαν, Νεντ.
³ Η κυρία J. M. Powers φαίνεται να είναι ο Phebe Ball (1849–1915). Ο Τζέρι Πάουερς ήταν ξάδερφος της Άννας Μαρία Πάουερς, η οποία παντρεύτηκε τον Όθνιελ Ρος Έντουαρντς.
⁴Dora Dunham Gale (1887–1966) .
⁵ Ο Ντέιβιντ (1833 έως περίπου 1914) ήταν ο αδερφός του Τσαρλς Ντάναμ και ο παππούς της Ντόρας.
⁶Κυρία Belle Dunham Carr (1875–1937). Η Μπελ ήταν η θεία της Ντόρας, κόρη του Ντέιβιντ, θείου της Μίνι.
The Tale of a Little Red Schoolhouse
Τώρα σιωπηλό δίπλα στο Athens Pond στον στραβό δρόμο προς το Τάουνσεντ, φέρνει πλήθος αναμνήσεων σε όσους πριν από πολλά χρόνια δίδαξαν και μάθαιναν σε παρόμοια σχολεία σε όλο το Βερμόντ.
Έχει γραφτεί πολλή ποίηση για τα μικρά κόκκινα σχολικά σπίτια. Ταιριάζουν όντως στο τοπίο του Βερμόντ, ειδικά στο χειμωνιάτικο τοπίο, αλλά πραγματικά δεν είναι τίποτα για να καυχιόμαστε. Το δικό μου ήταν στριμωγμένο σε μια καμπύλη σε έναν ανηφορικό δρόμο στην Αθήνα, στο Βερμόντ, τόσο κοντά στις ράγες του τροχού που μια μέρα ένας άλογος έφιππος πάτησε το άλογό του σε ένα ανοιχτό παράθυρο, έβαλε το κεφάλι του και τον ρώτησε: «Σας ζητώ συγγνώμη. δάσκαλος. Αυτή είναι η Σπάρτη;».
Αυτό το σχολείο μου είχε μισή ντουζίνα παράθυρα με είκοσι τέσσερα τζάμια και μαυροπίνακες από βαρύ ύφασμα καμβά βαμμένο μαύρο. Τα μακριά διπλά του θρανία από ξύλο πάχους ιντσών ήταν επικαλυμμένα με αρχικά γραμμάτια και οι πάγκοι του ήταν πολύ άβολα. Ούτε οι πάγκοι βαθμολογήθηκαν ως προς το μέγεθος. Μεγάλωσες μέχρι τον πάγκο σου και όταν τον ξεπέρασες άφησες το σχολείο. Για μερικά από τα μεγάλα αγόρια ήταν καιρός.
Στο μπροστινό μέρος του δωματίου θυμάμαι μια χοντρή σόμπα με μια κρεμασμένη εστία που έτρεχε σε όλο το μήκος του δωματίου στην καμινάδα στο πίσω μέρος, στη θεωρία ότι βοήθησε στη θέρμανση του χώρου. Τίποτα δεν βοήθησε όταν ο άνεμος φύσηξε σε όλη τη λίμνη τον Ιανουάριο και συσσώρευσε παρασύρσεις στο κατώφλι της επισφαλώς στερεωμένης στο πίσω μέρος για να χρησιμεύσει ως δασοφυλάκιο και άλλα τέτοια.
Το πλησιέστερο σπίτι δεν ήταν κοντά, οπότε ο δρόμος δεν ήταν υπερβολικός. Όταν κάποιος περνούσε - τα άλογα δεν συρρέουν - όλοι οι μαθητές και εγώ κοιτούσαμε έξω από το παράθυρο και κουνούσαμε το χέρι. Ξέραμε ποιος ήταν, πού έμενε, πόσες αγελάδες και μωρά είχε και αν πήγαινε στην εκκλησία τις Κυριακές. Και ένας από εμάς μπορούσε γενικά να πει στους άλλους πού ήταν δεμένος.
Μετά βίας ξέφυγα να με επιβιβάσουν οι γονείς των μαθητών μου. Ευλόγησα την τύχη μου τότε γιατί μια οικογένεια ζούσε δύο μίλια ή περισσότερα πίσω στους λόφους. Τα παιδιά το περπάτησαν, αλλά όταν το θερμόμετρο σημείωσε μηδέν νωρίς το πρωί, συνήθως χρειαζόταν μέχρι το μεσημέρι για να ξεπαγώσουν και να γίνουν ξανά φυσικά. Ωστόσο, τείνω να πιστεύω ότι μπορεί να μου έχει ξεφύγει κάτι. Η διδασκαλία μου στο κόκκινο σχολείο έγινε σε ένα Βερμόντ που το 1905 ανήκε εξ ολοκλήρου στο Βερμόντερ. Οι παραθεριστές της πόλης παρέσυραν περιστασιακά, αλλά δεν έκαναν βαθουλώματα. Μερικά τηλέφωνα έμπαιναν, αλλά οι καθημερινές εφημερίδες της Βοστώνης και της Νέας Υόρκης ήταν ακόμα μια άγνωστη και περιζήτητη πολυτέλεια. Αντίθετα, εγγραφήκαμε και διαβάσαμε ενδελεχώς το Vermont Phoenix που βρίσκαμε στο γραμματοκιβώτιό μας κάθε Παρασκευή απόγευμα. Συζητήσαμε το περιεχόμενό του στο τραπέζι του δείπνου κατά τη διάρκεια της εβδομάδας και περνούσαμε τα βράδια μας διαβάζοντας και ράβοντας, όλα υπό το φως των λαμπτήρων κηροζίνης. Τα περισσότερα σπίτια είχαν ένα επιχρυσωμένο τόμο Σαίξπηρ ή Τένυσον σε κοινή θέα στο μαρμάρινο τραπέζι και οι ηλικιωμένοι κρατούσαν μια μεγάλη Βίβλο.
Η φοίτησή μου στις πρώτες τάξεις ήταν στην πόλη. Όταν η υγεία του πατέρα μου απέτυχε, ο γιατρός είχε πει «Χώρα». Το Βερμόντ ήταν εξοχή και συνέβη στο φιλικό χωριό Townshend στην κοιλάδα του West River βόρεια του Brattleboro. Μπήκα στο Leland and Grey Seminary που είχε γίνει πλέον το λύκειο της γειτονιάς, αλλά εκείνες τις μέρες πληρώναμε δίδακτρα. Οι μαθητές έρχονταν από όλες τις πόλεις γύρω, κατοικούσαν στα σπίτια του χωριού κατά τη διάρκεια της εβδομάδας και έκαναν πρόχειρες ελαφριές οικιακές εστίες στις σόμπες με επίπεδη κορυφή, ανάμεσα στα μαθήματα. Τα απογεύματα του Σαββάτου, οι περισσότεροι από αυτούς επέστρεφαν στο σπίτι τους, για να επιστρέψουν τις μικρές ώρες του πρωινού της Δευτέρας με λαχανικά, κρέας, κέικ, πίτα και ψωμί αρκετό για πέντε ακόμη μέρες μελέτης. Στο τέλος τεσσάρων χρόνων αποκτήσαμε ένα δίπλωμα δεκαοκτώ επί είκοσι τεσσάρων ιντσών δεμένο με χρώματα τάξης και επιστρέψαμε στις φάρμες για να γίνουμε, με την πάροδο του χρόνου, δημοτικός υπάλληλος, μέλος του κρατικού νομοθετικού σώματος ή πρόεδρος του το σχολικό συμβούλιο, ή να διδάξω, όπως εγώ. Το δίχρονο διδακτικό μου πιστοποιητικό ήταν η κορύφωση σε ένα ειδικό μάθημα παιδαγωγικής στο τελευταίο μου έτος. Γνώρισα την ψυχολογία, επανεξέτασα πυρετωδώς τα μαθηματικά, επικεντρώθηκα στη γραμματική της αγγλικής γλώσσας και σκέφτηκα ένα βιβλίο με καφέ εξώφυλλα που ονομαζόταν Ιστορία της Εκπαίδευσης. Μου άρεσαν τα πράγματα. Και, σε πολύ μικρή ηλικία δεκαεπτά ετών, άρχισα να συναντώ αυτούς που είχαν φτάσει, ως συνάντηση της πόλης, στη σχολική επιτροπή.
Πήγα λοιπόν στην Αθήνα για να διδάξω. Οι όροι διήρκεσαν δέκα εβδομάδες και υπήρχαν τρεις από αυτές για μια σχολική χρονιά. Για δύο χρόνια δίδασκα στο μικρό κόκκινο σχολικό σπίτι δίπλα στη λίμνη και έπαιρνα τρία δολάρια την εβδομάδα συν τη σανίδα και το δωμάτιό μου. Η κυρία Μπράουν έπαιρνε δύο δολάρια την εβδομάδα γι' αυτό. Δεν είχε επιβιβαστεί ποτέ στο δάσκαλο πριν και ήμασταν ικανοποιημένοι με τα πέντε δολάρια μεταξύ μας. Αυτό πλήρωσε το σχολείο της Δύσης και είχα αποδεχτεί τη θέση. Η κυρία Μπράουν είχε συμφωνήσει να με επιβιβαστεί. Αυτό ήταν αυτό.
Επειδή με έφαγε και κοιμήθηκα, η κυρία Μπράουν δεν έβγαινε πολύ με μετρητά. Μοιραζόμουν ένα δωμάτιο με την κόρη της που δίδασκε στο σχολείο του Βορρά, κάτι που μείωσε τόσο τον κόπο του πλυσίματος όσο και τη φθορά στα κλινοσκεπάσματα. Τα πράγματα που φάγαμε μεγάλωσαν στον κήπο από το πρώτο ραπανάκι μέχρι την τελευταία κολοκύθα πίτα. Ό,τι βαρεθήκαμε να τρώμε την εποχή (ένα φασόλι είναι εκπληκτικά παραγωγικό) μπήκε σε βάζα για το χειμώνα. Πέντε αγελάδες παρείχαν γάλα και βούτυρο και μεγάλες ποσότητες τυρί κότατζ. Δύο γουρούνια παρήγαγαν άθελά τους χοιρινό και λαρδί. Είκοσι μη περιγραφικές κότες και οι ανοιξιάτικοι απόγονοί τους έδωσαν αυγά για πρωινό και κοτόπουλο με σάλτσα για το κυριακάτικο δείπνο. Ο κύριος Μπράουν άλλαξε μερικές μέρες δουλειά εδώ κι εκεί με μισό πρόβειο κρέας ή ένα τέταρτο μοσχάρι. Υπήρχε μια μηλιά Pound Sweet στο τέλος του κήπου και μερικά παλιά δέντρα Porter και Northern Spy πίσω από το σπίτι. Το ζαχαρόσπιτο οκλαδόν στην άκρη του σφενδάμου θάμνου στο αδιέξοδο ενός παλιού ξύλινου δρόμου. Ποτέ δεν έφαγα καλύτερα στη ζωή μου και έμαθα τα πάντα για το νέο ζεστό σιρόπι σφενδάμου και μπισκότα σόδας, τραγανό χοιρινό αλατισμένο και σάλτσα γάλακτος με ψητές πατάτες, ψωμί με μαγιά πατάτας κατευθείαν από το φούρνο μιας ξυλόσομπας.
Τα διδακτικά μου καθήκοντα δεν θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν βαριά αλλά με κρατούσαν πολύ απασχολημένο. Είχα πέντε μαθητές, ο καθένας σε διαφορετική τάξη. Ο μικρός μαθητής της πρώτης δημοτικού ήταν ξάδερφος με τους μαθητές της πέμπτης και της έκτης δημοτικού. Οι μαθητές της πέμπτης και της έκτης τάξης ήταν αδερφοί. Οι μαθητές της τέταρτης και της έβδομης τάξης δεν είχαν σχέση μεταξύ τους ούτε με τους άλλους τρεις. Όσο μπορούσε να δώσει ένας νεαρός δάσκαλος, αυτοί οι πέντε νέοι είχαν ιδιωτικό φροντιστήριο με ισοτιμία δύο δολαρίων. Καλύψαμε έδαφος. Ο συσχετισμός των θεμάτων που καλλιεργήθηκαν τόσο επιμελώς τώρα δεν ήταν καν στα σπάργανα.
Τα βιβλία ήταν σκοτωμένα και έλειπε μια σελίδα εδώ κι εκεί, αλλά υπήρχαν αρκετά για να κυκλοφορήσουν. Όλοι καταλάβαμε ότι ό,τι υπήρχε στο βιβλίο ήταν τοποθετημένο εκεί για να διδάξει ο δάσκαλος και να μάθει ο μαθητής. Έτσι μάθαμε. Δεν ήταν τόσο δύσκολο όσο φαντάζεσαι. Κατακτήσαμε την ορθογραφία με τη βοήθεια του Noah Webster—τόσες πολλές λέξεις την ημέρα και μια περιστασιακή ορθογραφία μέσω ποικιλίας. Η τεχνική ανάγνωσης καλούσε λέξεις δυνατά ανά παραγράφους. Ο στόχος μας ήταν η τέλεια προφορά, οι μεγάλες λέξεις και όλα, έτσι ο δάσκαλος έπρεπε να κρίνει την κατανόηση του αναγνώστη αυτού που διάβασε από την ποσότητα της έκφρασης που εισήγαγε σε μια πρόταση. Τα σχόλια για το υλικό σκέψης ήταν ικανά να περιπλανηθούν άσκοπα σε άλλα αυλάκια και έτσι να εξαπατήσουν κάποιον άλλο βαθμολογητή από λίγο από τον αριθμητικό του χρόνο.
Η αριθμητική ήταν η πραγματική δουλειά της ημέρας. Η διδασκαλία γινόταν κατά σελίδες, και κανείς δεν έφτασε ποτέ στη σελίδα 80 που δεν είχε τις πρώτες εβδομήντα εννέα σελίδες κάτω από το καπέλο του. Ξέρω. Ήμουν εκεί και το διδάσκω. Ο κύριος Μπαλ, πρόεδρος της Σχολικής επιτροπής, μου έδωσε εντολές την πρώτη μέρα. «Η δουλειά σου», με πληροφόρησε, «είναι να τα μάθεις και να τα μάθεις καλά». Στα δεκαεπτά μου, με μαλλιά ψηλά και φούστες μέχρι τους αστραγάλους, θεωρήθηκα ισάξια με αυτό.
Η μουσική και το σχέδιο ήταν έργα ελεύθερου χρόνου που δύσκολα λογάριαζαν οι άνθρωποι στο σπίτι. Η γεωγραφία ήταν μια ατελείωτη άσκηση μνήμης. Πρώτα σκύψαμε να μάθουμε τα όρια ό,τι κι αν ήταν, κομητεία, πολιτεία, χώρα ή ήπειρος. Στη συνέχεια ήρθε η εκμάθηση από την καρδιά των ποταμών και των βουνών, πηγαίνοντας στα προϊόντα και τις βιομηχανίες. Τελειώσαμε με πρωτεύουσες και σημαντικές πόλεις. Όπως και να ήταν με τους μαθητές μου, έδειξα αποτελέσματα. Για αυτά που έπρεπε να μάθουν, ο δάσκαλος έπρεπε να ξέρει πρώτα, μια προφύλαξη που με έκανε να απομνημονεύσω πολλά ψιλά γράμματα. Υπάρχουν άλλοι τρόποι μάθησης αλλά αυτός ήταν μονόδρομος. Και στις πολυτελείς μέρες του μικρού κόκκινου σχολείου, αυτός ήταν ο τρόπος. Ο λαός της φάρμας προτίμησε να βάλει τους απογόνους τους να αναβάλουν μεγάλες ποσότητες πρωτότυπης σκέψης μέχρι να αποθηκευτούν μια λογική ποσότητα αυτολεξεί βιβλιομάθησης ως προζύμι.
Στις πιο ανάλαφρες στιγμές μας τσακωνόμασταν για τα γενέθλια διάσημων ανδρών, το Hallowe'en και την Ημέρα των Ευχαριστιών. Την Ημέρα Μνήμης στολίσαμε τους ξεχασμένους τάφους των Ηρώων της Επανάστασης στο μισό κρυμμένο νεκροταφείο στους πρόποδες του λόφου. Αλλά τα Χριστούγεννα ήταν μια υπόθεση της κοινότητας. Το χριστουγεννιάτικο δέντρο που ήταν στημένο στην πλατφόρμα της εκκλησίας ήταν σαν πολλά άλλα που στέκονταν ακόμα στο βοσκότοπο «D», αλλά, στολισμένο με κορδόνια ποπ κορν και cranberry και εντυπωσιακές χάρτινες αλυσίδες κομμένες από το δειγματοληπτικό βιβλίο χαρτιού τοίχου του κυρίου Kingsley, ήταν όμορφο—γιατί εμείς το είχαμε κάνει μόνοι μας.
Η παραμονή των Χριστουγέννων σε μια μικρή πόλη στους λόφους του Βερμόντ είναι ένα υπέροχο πράγμα. Υπάρχει χιόνι—πάνω από τους λόφους, παρασυρόμενοι πάνω σε πέτρινους τοίχους, δρόμους σε όχθες—δρόμοι που ξέσπασαν μόλις χθες μετά τη σφοδρή καταιγίδα από τον αδέξιο κύλινδρο χιονιού ή από την ομάδα βοδιών του Smith. μετά από άλογα που τράβηξαν στα βαθιά αυλάκια που έκαναν οι δρομείς του ελκήθρου. Και υπάρχει η αγνή μουσική των κουδουνιών των ελκήθρων που φτάνουν στα λευκά μας χωράφια και εισχωρούν στη φασαρία κάθε αγροικίας καθώς περνούν. Η παραμονή των Χριστουγέννων εκείνες τις μέρες ήταν κάτι που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς.
Τα μικρά κόκκινα σχολεία είναι δύσκολο να συμβούν τώρα. Σκαρφαλωμένοι κάπου έξω από τον κεντρικό δρόμο και φαίνονται τόσο σημαντικοί όσο ένας λόφος με φασόλια, προσπαθούν ειλικρινά να φτάσουν τη διαφορά με το σήμερα, ενώ ακόμα αγωνίζονται με τα προβλήματα του χθες. Τι θα συμβεί αν οι νέες ιδέες τους κάνουν παύση και ο θαυμασμός για την εκμάθηση βιβλίων εξακολουθεί να είναι δυνατός μαζί τους; Τι κι αν τελικά, το μικρό κόκκινο σχολείο, τώρα σιωπηλό δίπλα στο Athens Pond, εξαφανιστεί τελείως; Έχει κάνει καλά τη δουλειά του και αξίζει πλουσιοπάροχα να παρακολουθεί στην θέση του δίπλα στον στρεβλό δρόμο που οδηγεί προς το Τάουνσεντ.
