Το Project Mercury ήταν το πρώτο πρόγραμμα ανθρώπινης διαστημικής πτήσης των Ηνωμένων Πολιτειών, που διήρκεσε από το 1958 έως το 1963.Το έργο Mercury εγκρίθηκε επίσημα στις 7 Οκτωβρίου 1958 και ανακοινώθηκε στις 17 Δεκεμβρίου 1958.
Το όνομα Mercury επιλέχθηκε από την κλασική μυθολογία, η οποία είχε ήδη δανείσει ονόματα σε πυραύλους όπως ο ελληνικός Άτλαντας και ο Ρωμαϊκός Δίας για τους πυραύλους SM-65 και PGM.
Απορρόφησε στρατιωτικά έργα με τον ίδιο στόχο, όπως το Air Force Man in Space Soonest.
Μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, εξελίχθηκε μια κούρσα πυρηνικών εξοπλισμών μεταξύ των ΗΠΑ και της Σοβιετικής Ένωσης (ΕΣΣΔ). Δεδομένου ότι η ΕΣΣΔ δεν διέθετε βάσεις στο δυτικό ημισφαίριο από τις οποίες να αναπτύσσει βομβαρδιστικά αεροπλάνα, ο Ιωσήφ Στάλιν αποφάσισε να αναπτύξει διηπειρωτικούς βαλλιστικούς πυραύλους, οι οποίοι οδήγησαν σε μια κούρσα πυραύλων. Η τεχνολογία πυραύλων με τη σειρά της επέτρεψε και στις δύο πλευρές να αναπτύξουν δορυφόρους σε τροχιά γύρω από τη Γη για επικοινωνίες και συλλογή δεδομένων καιρού και νοημοσύνης.
Οι Αμερικανοί σοκαρίστηκαν όταν η Σοβιετική Ένωση έβαλε τον πρώτο δορυφόρο σε τροχιά τον Οκτώβριο του 1957, οδηγώντας σε έναν αυξανόμενο φόβο ότι οι ΗΠΑ έπεφταν σε «κενό πυραύλων».
Ένα μήνα αργότερα, οι Σοβιετικοί εκτόξευσαν το Sputnik, μεταφέροντας έναν σκύλο σε τροχιά. Αν και το ζώο δεν ανασύρθηκε ζωντανό, ήταν προφανές ότι ο στόχος τους ήταν η ανθρώπινη διαστημική πτήση. Μη μπορώντας να αποκαλύψει λεπτομέρειες των στρατιωτικών διαστημικών έργων, ο Πρόεδρος Dwight D. Eisenhower, διέταξε τη δημιουργία μιας πολιτικής διαστημικής υπηρεσίας υπεύθυνης για την πολιτική και επιστημονική διαστημική εξερεύνηση. Με βάση την ομοσπονδιακή ερευνητική υπηρεσία National Advisory Committee for Aeronautics (Εθνική Συμβουλευτική Επιτροπή για την Αεροναυπηγική-NACA), ονομάστηκε National Aeronautics and Space Administration (NASA). Πέτυχε τον πρώτο του στόχο, έναν αμερικανικό δορυφόρο στο διάστημα, το 1958. Ο επόμενος στόχος ήταν να βάλει έναν άνθρωπο εκεί.
Το όριο του διαστήματος, γνωστό και ως γραμμή Kármán, ορίστηκε εκείνη την εποχή ως ένα ελάχιστο υψόμετρο 62 μίλια (100 km) και ο μόνος τρόπος για να το φτάσετε ήταν χρησιμοποιώντας ενισχυτές που κινούνται με πυραύλους. Αυτό δημιούργησε κινδύνους για τον πιλότο, συμπεριλαμβανομένης της έκρηξης, των υψηλών δυνάμεων g και των κραδασμών κατά την ανύψωση μέσω μιας πυκνής ατμόσφαιρας, και θερμοκρασιών άνω των 10.000 °F (5.500 °C) από τη συμπίεση αέρα κατά τη διάρκεια είσοδος.
Στο διάστημα, οι πιλότοι θα απαιτούσαν θαλάμους υπό πίεση ή διαστημικές στολές για την παροχή φρέσκου αέρα. Ενώ εκεί, θα παρουσίαζαν έλλειψη βαρύτητας, η οποία θα μπορούσε ενδεχομένως να προκαλέσει αποπροσανατολισμό. Περαιτέρω πιθανοί κίνδυνοι περιελάμβαναν χτυπήματα ακτινοβολίας και μικρομετεωροειδών, τα οποία κανονικά θα απορροφούνταν στην ατμόσφαιρα. Όλα φαινόταν δυνατό να ξεπεραστούν: η εμπειρία από δορυφόρους υποδηλώνει ότι ο κίνδυνος μικρομετεωροειδών ήταν αμελητέος, και πειράματα στις αρχές της δεκαετίας του 1950 με προσομοίωση έλλειψης βαρύτητας, υψηλές δυνάμεις g στους ανθρώπους και αποστολή ζώων στο όριο του διαστήματος, όλα τα προτεινόμενα πιθανά προβλήματα θα μπορούσαν να ξεπεραστούν με γνωστές τεχνολογίες. Τέλος, η επανείσοδος μελετήθηκε χρησιμοποιώντας τις πυρηνικές κεφαλές βαλλιστικών πυραύλων, που έδειξε ότι μια αμβλύ, στραμμένη προς τα εμπρός θερμική ασπίδα θα μπορούσε να λύσει το πρόβλημα της θέρμανσης.
Πρόκειται για ένα πρώιμο σημείο του Διαστημικού Αγώνα, ο στόχος του ήταν να βάλει έναν άνθρωπο σε τροχιά της Γης και να τον επιστρέψει με ασφάλεια, ιδανικά πριν από τη Σοβιετική Ένωση . Ανέλαβε από την Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ η νεοσυσταθείσα πολιτική διαστημική υπηρεσία National Aeronautics and Space Administration (NASA), πραγματοποίησε 20 αναπτυξιακές πτήσεις χωρίς πλήρωμα (ορισμένες με ζώα) και έξι επιτυχημένες πτήσεις από αστροναύτες. Το πρόγραμμα, που πήρε το όνομά του από τη ρωμαϊκή μυθολογία, κόστισε 2,57 δισεκατομμύρια δολάρια (προσαρμοσμένο για τον πληθωρισμό). Οι αστροναύτες ήταν συλλογικά γνωστοί ως «Mercury Seven» και σε κάθε διαστημόπλοιο δόθηκε ένα όνομα που τελειώνει με ένα «7» από τον πιλότο του.
Ο Διαστημικός Αγώνας ξεκίνησε με την εκτόξευση το 1957 του σοβιετικού δορυφόρου Sputnik 1.
Αυτό προκάλεσε σοκ στο αμερικανικό κοινό και οδήγησε στη δημιουργία της NASA για να επισπεύσει τις υπάρχουσες προσπάθειες εξερεύνησης του διαστήματος των ΗΠΑ και να θέσει τις περισσότερες από αυτές υπό πολιτικό έλεγχο. Μετά την επιτυχημένη εκτόξευση του δορυφόρου Explorer 1 το 1958, η διαστημική πτήση με πλήρωμα έγινε ο επόμενος στόχος.
Η Σοβιετική Ένωση έβαλε τον πρώτο άνθρωπο, τον κοσμοναύτη Yuri Gagarin, σε μια ενιαία τροχιά στο Vostok 1 στις 12 Απριλίου 1961. Λίγο μετά από αυτό, στις 5 Μαΐου, οι ΗΠΑ εκτόξευσαν τον πρώτο τους αστροναύτη, τον
Η διαστημική κάψουλα Mercury κατασκευάστηκε από την McDonnell Aircraft και μετέφερε προμήθειες νερού, τροφής και οξυγόνου για περίπου μία ημέρα σε καμπίνα υπό πίεση. Πτήσεις Mercury εκτοξεύτηκαν από τον Πολεμικό Αεροπορικό Σταθμό Cape Canaveral στη Φλόριντα, με οχήματα εκτόξευσης τροποποιημένα από τους πυραύλους Redstone και Atlas D.
Η κάψουλα ήταν εξοπλισμένη με πύραυλο διαφυγής εκτόξευσης για να τη μεταφέρει με ασφάλεια μακριά από το όχημα εκτόξευσης σε περίπτωση βλάβης. Η πτήση σχεδιάστηκε για να ελέγχεται από το έδαφος μέσω του Manned Space Flight Network, ενός συστήματος σταθμών παρακολούθησης και επικοινωνιών.
Τα εφεδρικά χειριστήρια ήταν εξοπλισμένα επί του σκάφους. Μικρό χρησιμοποιήθηκαν αναδρομικοί πύραυλοι για να βγάλουν το διαστημικό σκάφος από την τροχιά του, μετά από το οποίο μια ασπίδα θερμότητας το προστάτεψε από τη θερμότητα της ατμοσφαιρικής επανεισόδου. Τελικά, ένα αλεξίπτωτο επιβράδυνε το σκάφος για προσγείωση στο νερό. Τόσο ο αστροναύτης όσο και η κάψουλα ανακτήθηκαν από ελικόπτερα που αναπτύχθηκαν από πλοίο του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ.
Το έργο Mercury κέρδισε δημοτικότητα και οι αποστολές του ακολουθήθηκαν από εκατομμύρια στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση σε όλο τον κόσμο. Η επιτυχία του έθεσε τις βάσεις για το Project Gemini, το οποίο μετέφερε δύο αστροναύτες σε κάθε κάψουλα και τελειοποίησε τους ελιγμούς ελλιμενισμού στο διάστημα που ήταν απαραίτητοι για σεληνιακές προσγειώσεις με πληρώματα στο επόμενο πρόγραμμα Apollo που ανακοινώθηκε λίγες εβδομάδες μετά την πρώτη πτήση με πλήρωμα του Mercury.
Το όνομα Mercury επιλέχθηκε από την κλασική μυθολογία, η οποία είχε ήδη δανείσει ονόματα σε πυραύλους όπως ο ελληνικός Άτλαντας και ο Ρωμαϊκός Δίας για τους πυραύλους SM-65 και PGM.
Απορρόφησε στρατιωτικά έργα με τον ίδιο στόχο, όπως το Air Force Man in Space Soonest.
Μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, εξελίχθηκε μια κούρσα πυρηνικών εξοπλισμών μεταξύ των ΗΠΑ και της Σοβιετικής Ένωσης (ΕΣΣΔ). Δεδομένου ότι η ΕΣΣΔ δεν διέθετε βάσεις στο δυτικό ημισφαίριο από τις οποίες να αναπτύσσει βομβαρδιστικά αεροπλάνα, ο Ιωσήφ Στάλιν αποφάσισε να αναπτύξει διηπειρωτικούς βαλλιστικούς πυραύλους, οι οποίοι οδήγησαν σε μια κούρσα πυραύλων. Η τεχνολογία πυραύλων με τη σειρά της επέτρεψε και στις δύο πλευρές να αναπτύξουν δορυφόρους σε τροχιά γύρω από τη Γη για επικοινωνίες και συλλογή δεδομένων καιρού και νοημοσύνης.
Οι Αμερικανοί σοκαρίστηκαν όταν η Σοβιετική Ένωση έβαλε τον πρώτο δορυφόρο σε τροχιά τον Οκτώβριο του 1957, οδηγώντας σε έναν αυξανόμενο φόβο ότι οι ΗΠΑ έπεφταν σε «κενό πυραύλων».
Ένα μήνα αργότερα, οι Σοβιετικοί εκτόξευσαν το Sputnik, μεταφέροντας έναν σκύλο σε τροχιά. Αν και το ζώο δεν ανασύρθηκε ζωντανό, ήταν προφανές ότι ο στόχος τους ήταν η ανθρώπινη διαστημική πτήση. Μη μπορώντας να αποκαλύψει λεπτομέρειες των στρατιωτικών διαστημικών έργων, ο Πρόεδρος Dwight D. Eisenhower, διέταξε τη δημιουργία μιας πολιτικής διαστημικής υπηρεσίας υπεύθυνης για την πολιτική και επιστημονική διαστημική εξερεύνηση. Με βάση την ομοσπονδιακή ερευνητική υπηρεσία National Advisory Committee for Aeronautics (Εθνική Συμβουλευτική Επιτροπή για την Αεροναυπηγική-NACA), ονομάστηκε National Aeronautics and Space Administration (NASA). Πέτυχε τον πρώτο του στόχο, έναν αμερικανικό δορυφόρο στο διάστημα, το 1958. Ο επόμενος στόχος ήταν να βάλει έναν άνθρωπο εκεί.
Το όριο του διαστήματος, γνωστό και ως γραμμή Kármán, ορίστηκε εκείνη την εποχή ως ένα ελάχιστο υψόμετρο 62 μίλια (100 km) και ο μόνος τρόπος για να το φτάσετε ήταν χρησιμοποιώντας ενισχυτές που κινούνται με πυραύλους. Αυτό δημιούργησε κινδύνους για τον πιλότο, συμπεριλαμβανομένης της έκρηξης, των υψηλών δυνάμεων g και των κραδασμών κατά την ανύψωση μέσω μιας πυκνής ατμόσφαιρας, και θερμοκρασιών άνω των 10.000 °F (5.500 °C) από τη συμπίεση αέρα κατά τη διάρκεια είσοδος.
Στο διάστημα, οι πιλότοι θα απαιτούσαν θαλάμους υπό πίεση ή διαστημικές στολές για την παροχή φρέσκου αέρα. Ενώ εκεί, θα παρουσίαζαν έλλειψη βαρύτητας, η οποία θα μπορούσε ενδεχομένως να προκαλέσει αποπροσανατολισμό. Περαιτέρω πιθανοί κίνδυνοι περιελάμβαναν χτυπήματα ακτινοβολίας και μικρομετεωροειδών, τα οποία κανονικά θα απορροφούνταν στην ατμόσφαιρα. Όλα φαινόταν δυνατό να ξεπεραστούν: η εμπειρία από δορυφόρους υποδηλώνει ότι ο κίνδυνος μικρομετεωροειδών ήταν αμελητέος, και πειράματα στις αρχές της δεκαετίας του 1950 με προσομοίωση έλλειψης βαρύτητας, υψηλές δυνάμεις g στους ανθρώπους και αποστολή ζώων στο όριο του διαστήματος, όλα τα προτεινόμενα πιθανά προβλήματα θα μπορούσαν να ξεπεραστούν με γνωστές τεχνολογίες. Τέλος, η επανείσοδος μελετήθηκε χρησιμοποιώντας τις πυρηνικές κεφαλές βαλλιστικών πυραύλων, που έδειξε ότι μια αμβλύ, στραμμένη προς τα εμπρός θερμική ασπίδα θα μπορούσε να λύσει το πρόβλημα της θέρμανσης.
Πρόκειται για ένα πρώιμο σημείο του Διαστημικού Αγώνα, ο στόχος του ήταν να βάλει έναν άνθρωπο σε τροχιά της Γης και να τον επιστρέψει με ασφάλεια, ιδανικά πριν από τη Σοβιετική Ένωση . Ανέλαβε από την Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ η νεοσυσταθείσα πολιτική διαστημική υπηρεσία National Aeronautics and Space Administration (NASA), πραγματοποίησε 20 αναπτυξιακές πτήσεις χωρίς πλήρωμα (ορισμένες με ζώα) και έξι επιτυχημένες πτήσεις από αστροναύτες. Το πρόγραμμα, που πήρε το όνομά του από τη ρωμαϊκή μυθολογία, κόστισε 2,57 δισεκατομμύρια δολάρια (προσαρμοσμένο για τον πληθωρισμό). Οι αστροναύτες ήταν συλλογικά γνωστοί ως «Mercury Seven» και σε κάθε διαστημόπλοιο δόθηκε ένα όνομα που τελειώνει με ένα «7» από τον πιλότο του.
Ο Διαστημικός Αγώνας ξεκίνησε με την εκτόξευση το 1957 του σοβιετικού δορυφόρου Sputnik 1.
Αυτό προκάλεσε σοκ στο αμερικανικό κοινό και οδήγησε στη δημιουργία της NASA για να επισπεύσει τις υπάρχουσες προσπάθειες εξερεύνησης του διαστήματος των ΗΠΑ και να θέσει τις περισσότερες από αυτές υπό πολιτικό έλεγχο. Μετά την επιτυχημένη εκτόξευση του δορυφόρου Explorer 1 το 1958, η διαστημική πτήση με πλήρωμα έγινε ο επόμενος στόχος.
Η Σοβιετική Ένωση έβαλε τον πρώτο άνθρωπο, τον κοσμοναύτη Yuri Gagarin, σε μια ενιαία τροχιά στο Vostok 1 στις 12 Απριλίου 1961. Λίγο μετά από αυτό, στις 5 Μαΐου, οι ΗΠΑ εκτόξευσαν τον πρώτο τους αστροναύτη, τον
Alan Bartlett Shepard Jr.
, σε μια υποτροχιακή πτήση. ο Σοβιετικός Gherman Titov, ακολούθησε μια ημερήσια τροχιακή πτήση τον Αύγουστο του 1961. Οι ΗΠΑ πέτυχαν τον τροχιακό τους στόχο στις 20 Φεβρουαρίου 1962, όταν οJohn Herschel Glenn Jr έκ
ανε τρεις τροχιές γύρω από τη Γη. Όταν ο Ερμής τελείωσε τον Μάιο του 1963, και τα δύο έθνη είχαν στείλει έξι ανθρώπους στο διάστημα, αλλά οι Σοβιετικοί ηγήθηκαν των ΗΠΑ στο συνολικό χρόνο που πέρασαν στο διάστημα.Η διαστημική κάψουλα Mercury κατασκευάστηκε από την McDonnell Aircraft και μετέφερε προμήθειες νερού, τροφής και οξυγόνου για περίπου μία ημέρα σε καμπίνα υπό πίεση. Πτήσεις Mercury εκτοξεύτηκαν από τον Πολεμικό Αεροπορικό Σταθμό Cape Canaveral στη Φλόριντα, με οχήματα εκτόξευσης τροποποιημένα από τους πυραύλους Redstone και Atlas D.
Η κάψουλα ήταν εξοπλισμένη με πύραυλο διαφυγής εκτόξευσης για να τη μεταφέρει με ασφάλεια μακριά από το όχημα εκτόξευσης σε περίπτωση βλάβης. Η πτήση σχεδιάστηκε για να ελέγχεται από το έδαφος μέσω του Manned Space Flight Network, ενός συστήματος σταθμών παρακολούθησης και επικοινωνιών.
Τα εφεδρικά χειριστήρια ήταν εξοπλισμένα επί του σκάφους. Μικρό χρησιμοποιήθηκαν αναδρομικοί πύραυλοι για να βγάλουν το διαστημικό σκάφος από την τροχιά του, μετά από το οποίο μια ασπίδα θερμότητας το προστάτεψε από τη θερμότητα της ατμοσφαιρικής επανεισόδου. Τελικά, ένα αλεξίπτωτο επιβράδυνε το σκάφος για προσγείωση στο νερό. Τόσο ο αστροναύτης όσο και η κάψουλα ανακτήθηκαν από ελικόπτερα που αναπτύχθηκαν από πλοίο του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ.
Το έργο Mercury κέρδισε δημοτικότητα και οι αποστολές του ακολουθήθηκαν από εκατομμύρια στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση σε όλο τον κόσμο. Η επιτυχία του έθεσε τις βάσεις για το Project Gemini, το οποίο μετέφερε δύο αστροναύτες σε κάθε κάψουλα και τελειοποίησε τους ελιγμούς ελλιμενισμού στο διάστημα που ήταν απαραίτητοι για σεληνιακές προσγειώσεις με πληρώματα στο επόμενο πρόγραμμα Apollo που ανακοινώθηκε λίγες εβδομάδες μετά την πρώτη πτήση με πλήρωμα του Mercury.
* Mercury Seven: η ομάδα επτά αστροναυτών που επιλέχθηκαν να πετάξουν διαστημόπλοια για το έργο Mercury. Αναφέρονται επίσης ως Original Seven and Astronaut Group 1. Τα ονόματά τους ανακοινώθηκαν δημόσια από τη NASA στις 9 Απριλίου 1959. και ήταν οι Αμερικανοί αστροναύτες: Scott Carpenter, Gordon Cooper, John Glenn, Gus Grissom, Wally Schirra, Alan Shepard και Deke Slayton.. Ο Alan Shepard έγινε ο πρώτος Αμερικανός που μπήκε στο διάστημα το 1961 και αργότερα περπάτησε στη Σελήνη με το Apollo 14 το 1971. Ο Gus Grissom,πέταξε την πρώτη αποστολή με πλήρωμα Gemini το 1965, αλλά πέθανε το 1967 στη φωτιά του Apollo 1.Ο πρώτος Αμερικανός σε τροχιά το 1962, ο Glenn πέταξε με το Space Shuttle Discovery το 1998 για να γίνει, σε ηλικία 77 ετών, το γηραιότερο άτομο, να πετάξει στο διάστημα εκείνη τη στιγμή. Ήταν το τελευταίο ζωντανό μέλος των Mercury Seven, όταν πέθανε το 2016 σε ηλικία 95 ετών.
Οι Mercury Seven δημιούργησαν ένα νέο επάγγελμα στις Ηνωμένες Πολιτείες και καθιέρωσαν την εικόνα του Αμερικανού αστροναύτη για τις επόμενες δεκαετίες.
